Aynı tabloya fırça sallayan çılgınlarız

2007 Yılı Mart ayında "Son Yazım" başlıklı bir blog yayınladım. Bu yazı, henüz bir senesini bile doldurmamış Milliyet Blog Yazarlığı sürecimin bir kırılma noktasını ifade ediyordu. Artık yazmamaya karar vermiştim. Daha doğrusu yazdıklarımı burada yayınlamamaya... Bu, bir içsel mücadelenin neticesiydi. Ve tamamen kendimle ilgiliydi.

Söz konusu yazıma gelen yazılı ve sözlü tepkiler, düşüncemi yeniden gözden geçirmeme ve almış olduğum karardan geri dönmeme neden oldu. İyi mi oldu, kötü mü oldu; bunun değerlendirmesini belki çok daha sonraları yapabileceğim, yapabileceğiz.

* * *

Dün, Milliyet Blog Yazarı Sevgili Erol Işık, “Asabi Blog Yazarları” başlıklı bir blog yayınladı. Kendisine yazmış olduğum yorumumda da belirttiğim üzere söz konusu olan naif yazısıyla naçizane bendenizi ta iki buçuk sene önceki o kırılgan günlerime götürdü Erol Bey.

O günlerde, veda yazımı kaleme aldıktan sonra yoğun olarak gelen tepkilerden biri de Erol Işık Bey’in blogunda gönderme yaptığı Sevgili Solohan’ın, içimi burkan “Bu Bir Veda Etmeme Yazısıdır” başlıklı yazısıydı. Ve bu blogundaki sözleriyle Solohan, beni en çok etkileyen insanlardan biri oldu sözkonusu dönemde.

Ben de diyorum ki;

Değerli ve Naif İnsan Solohan, şimdi Senin sözlerinden bir derleme yaparak; Sana, senin bana yaptığın çağrının aynıyla mukabele etmek istiyorum. Hem de tam iki buçuk sene sonra. Oku bakalım, için sızlayacak mı benim gibi.

* * *

“<ı>Blog yazarı yazılarına ara verebilir... Ama gidemez. Gitmemeli.

Ben burada blog yazarlarını karıncalara benzetiyorum. Karıncalar nasıl yuvalarına minicik yiyecek parçalarını taşıyorlarsa biz de blog yazarları olarak tıpkı karıncalar gibi minicik kelimelerden yazı dağları oluşturuyoruz. Bu, bir tek kişiyle değil hepimizin emeğiyle oluyor. Aramızdan bir tek karıncanın ayrılması bile bizim için büyük kayıptır...

...Ara vermek belki ama veda asla. Bu hem çok sevdiğiniz, emek verdiğiniz Milliyet Blog’a haksızlık olur, hem de emek vererek yazdığınız onca yazıya... Benim gibi duygusal blog yazarlarına o soğuk yalnızlık duygusunu hissettirmeyin...

...Yapmayın. ‘Burası bensiz de olur’ demeyin. Olmaz. Olmamalı.

Biz burada birbirimizden uzakta aynı tabloya fırça sallayan çılgınlarız. O fırçaların her birinden sıçrayacak renklere ihtiyacımız var.

...Bloga veda etmeye hakkın yok diyorum. Ara verebilirsin ama ‘Elveda’ diyemezsin diyorum. Çünkü... Çünkü tuttuğun kalemde bizim de ellerimiz var. Bu kalemi hep birlikte tutmalıyız... Sizin renginize ihtiyacımız var..."

* * *

İşte böyle Sevgili Dostum, işte böyle Değerli Kardeşim. Oldu mu? Anlaştık mı?

Biz burada birbirimizden uzakta aynı tabloya fırça sallayan çılgınlarız. O fırçaların her birinden sıçrayacak renklere ihtiyacımız var. Ve tuttuğun kalemde bizim de ellerimiz var.

Haydi nefes ver!

Son Yazım

İki sene önce bugün: Ayakkabım Yok Diye Üzülüyordum...

Üç sene önce bugün: Yahya Kemal ve Münir Nurettin'e Yaklaşabilmek