Ayol ne zormuş Güzel Türkçe konuşmak.

Şimdi, şöyle bir durum var!

Biz işyerinde bir yarışma başlattık. Dört arkadaş, kesinlikle İstanbul Türkçesi kullanacağız. Lehçe ve yerel dil kullanmaksızın, diksiyon ve hitaba dikkat ederek konuşma kararı aldık!

Başladık tabii… Bir de ödülümüz var. Kaybeden içecek bir şeyler ısmarlayacak.

Meselâ;

napin= ne yapıyordun.

gidi=gidiyor.

sori= soruyor.

konişim=konuşuyorum.

yapcak= yapacak.

ali=alıyor

susim=susuyorum

di=diyor şeklinde ve böyle devam ediyor.

Ben bir hata yaptım şu an’a kadar ama olsun!

Hahaaah. Bunun versiyonu daha önce bir dizi de vardı.

Tamer Karadağlı ile Pınar Altuğ oynadıkları dizide bir akşam hep İngilizce konuşma kararı almışlardı da, konuşmayan para verecekti. En sonunda evin babası paraları atıp, konuşacağım işte, konuşacağım işte diye oyunu bozmuştu. Hah hatırladınız.

Ben de evde bunu uyguladım. Hayır İngilizce türünü değil, güzel konuşmayı…

İki tane canavar yeğenimle yaptık bu işi.

Amanın nasıl zor, nasıl zor… Bülent Ersoy gibi “Hâlk” “Fevkaladenin fevkinde” cümleleri ağzımızdan dökülmeye başladı.

Birde “ayol” kısmı var ki, evlere şenlik. Biz güzel konuşalım derken ayol’laştık! Güzel konuşma kaç dakika sürdü bilemiyorum evde ama…

Ayol kelimesi ağzımıza yerleşti gitmek bilmiyor ayol!

Şimdi serviste herkes suskun!

Kimse kimseyle konuşmaya korkuyor. Çok zormuş çoooook. Bir de güzel konuşayım derken, resmiyetleştik.Biribirimize, ayşe, fatma derken; ayşe hanım, ali bey demeye başladık!

Tabii tahrikte var muhabbette:)