Ayranım kabardı

Siyaset, açılım, PKK, DTP, Kürt, dürt, zırt, pırt, yazmaktan, okumaktan, konuşmaktan, gına geldi. Herkes, Behlül ün öpüşmelerini konuşurken, ben kalkmış neler yazıyorum. Behlülün son öpüşmesi kaç saniye tuttu, merak edip, kronometre çalıştıranlar bile varmış. Bihteri kim taciz edecek diye, bahis oynanıyormuş. Birde, Kurtlar vadisi var. Esas oğlan, avenesinin yanında, asgari ücretli memur gibi kalıyor. Bu mizansen, bana Kemal Sunal ın kabadayılık yaptığı filmleri hatırlatıyor. Belki inanmıyacaksınız ama, daha çok gülüyorum. Nurgül Yeşilçay ile Cem Özer, boşanıyorlar mıymış, neymiş. Evlilikleri, bana Keloğlan masallarını anımsatmıştı. Keloğlan, sonunda padişahın kızını alıyor ya, işte onun gibi, . Nurgül Yeşilçay hayranıyım ya, belki ondandır. Sinema dünyasının içindekiler, kadın olsun, erkek olsun, hepsinin ortak düşüncesi, Nurgül yeşilçay ın, çok güzel ve yetenekli olduğu yönünde. O zaman, Yeşilçayın, zeminden yukarı çıkamamasındaki etken ne? Zekası mı yok, tercihleri mi yanlış,

Eskiden, aşklar, iki renkliydi, siyah ve beyaz. Bu yüzden, uzun ömürlü oluyordu. Bir yastıkta kocamak, o dönemlere mahsus du. Yastıklar bir metredan uzun olurdu. Önce yastıklar ikiye bölündü, sonra aşklar. Digital aşklar, daha renkli, daha parlak, ama, o derece de kısa ömürlü. Kısa sürede doruğa çıkıyorsunuz ve kısa sürede, yere çakılıyorsunuz. Anlaşmalı birliktelikler, anlaşmalı ayrılıklar. Dünya giderek renkleniyor. Ne kadar çok renk varmış da, haberimiz yokmuş. Sözün burasında, cümleye yine, eskiden, ile başlamak istiyorum, Eskiden, içecekler ayran ve gazozdan ibaret idi. Şimdi saymakla bitmez. Ama, piyasadan silinmeyen biri var, AYRAN. Ayran, Türklerin milli içeceğidir. Gönüllerimize yerleşmiştir. Şıp sevdilere, "Ayran yürekli" deriz. Hoşlanmanın tarifi "Ayranı kabardı" olur. Ayranı yok içmeye, mersedes ile gider, çeşmeye, böyle miydi, ne idi? Bu ayran hikayesine, nerden girdim, bilmiyorum. Ayranım mı kabardı, anlayamadım, Millet olarak, ayranımız, sık sık kabarır zaten.

Eskiden, sanat camiası, siyaset dünyasını yaman eleştirirdi. Bir, söylerlerdi, pir, söylerlerdi. Söyledikleri "cuk" diye otururdu. Bu günlerde, ülkenin bu durumuna, bu kargaşlığa, bu iş bilmezliğe, sesini çıkaran sanat erbabı yok.

Sanatçılarımızda, aşırı yağlanma ve obezite mevcut. Ekonomik korku, yağcılığı tetikliyor. Ne sinemada, ne tiyatroda, ne şiirde, ne şarkıda, toplumu ilgilendiren hiç bir şey yok. Sanki ülkede hiç bir şey olmuyor. Milletçe GDO lu mu olduk ne?