Ayrı dünyalar

Eşinize yeterince açıkmısınız?

Genelde eşler birbirine kızgınlıklarını söylemezler tavır alarak karşı taraf anlasın isterler. O zaman da *Dağ darılmış tavşanın haberi olmamış* bir durum çıkar ortaya.

Sürekli kavga eden eşlerin dışında birde hiç kavga etmeyen eşler var. Her yerde övünerek *Biz hiç kavga etmiyoruz hiç tartışmıyoruz* derler. Bazen de büyükler çocuklarından övgüyle bahserler *bizim kız, bizim oğlan eşiyle hiç kavga etmez* diyerek.

Susmak tartışmamak kavga etmemekte aslında bir tavırdır. Bu kadar suskunluk, içinde büyük kavgaları hatta geri dönüşü olmayan öfkeleri nefretleri biriktirir. Bunun patlaması çok tehlikeli olur. Patladığı anda kim ne kadar zarar görür önceden kestirmek çok zordur.

Öfkelerimizi kızgınlıklarımızı biriktirmek yerine yeri geldiğinde neye kızdığımızı neden hoşlanmadığımızı belirtsek karşı taraf da ona göre davransa dikkat etse saygı gösterse belkide öfkeler nefretler birikmeden sıcağı sıcağına konuşarak anlaşarak oracıkta halledilir.

Genelde hep yaptığımız bir şeydir. Eşimiz hayat arkadaşımız bizi anlasın isteriz. İstemesine isteriz de biz onu anlamayı hiç akıl edemeyiz. Eşimizinde bizden anlaşılmak gibi bir beklentisi varsa o da bizim kadar suskun kalırsa aynı evde yaşayan yabancılara dönüşürüz.

Beklentilerimiz çok basittir aslında belkide basit olduğu için söylemeye gerek duymaksızın anlaşılmayı isteriz.

*Diş macununu ortadan sıkma* diyemeyiz.

*Kirli çoraplarını evin ortasına atma* diyemeyiz.

*Televizyon kumandasıyla sevişmekten vazgeç* diyemeyiz.

*Eve geldiğinde benimle ilgilen* diyemeyiz.

Bu maddeleri sınırsız çoğaltabilirim.

Eminim erkeklerin beklentileri de kadınların beklentileri kadar basit ve anlaşılır maddeler. Biraz önce söylediğim gibi galiba basit şeyler olması dile getirilmesini zorlaştırıyor. Bizde daha kolay olduğunu zannederek susup anlaşılmayı bekliyoruz. O zamanda her şey karma karışık bir hal alıyor.

Aynı evlerde ayrı dünyalarda yaşamak istemiyorsak birbirimize daha açık olmalıyız.