Ayrı dünyaların cinsiyetleriyiz

"Bir türlü anlaşamıyoruz "sözcükleri, her münakaşadan sonra beynimizde neden yankılanır?
"Benim ak dediğime kara, kara dediğime ak demek zorunda mı?
"Bir kere de anlayışlı olsun, uyumlu olsun bana hak versin" der dururuz olmayacağını bildiğimiz halde. 

Uyuşamamazlık günümüz kadın ve erkeğinin en önemli sorunlarındandır. Her zaman kendi gözlerimizle gördüğümüz dünyada yaşamasını isteriz eşimizin(veya sevgilimizin). Aynı tepkileri vermeli, aynı keyifleri almalı, aynı sorunları mesele etmeli. 

Mücadelemiz karşımızdakini kendimiz haline getirme çabasıdır. Kendim gibi bir sevgili. Aynı ben bir eş. Oysa ne kadar afaki bir aldanıştır bu. Boşuna zaman kaybı, emek harcayışı.
Farkında değiliz ayrı dünyaların cinsiyetleri olduğumuzun.
Ya da farkındayız da inanmak istemeyiz, kabullenmeyiz gerçeği. 

Birlikteliklerin ilk yılları; asaletli ilgi duymalar, ciddi tanıma arzusu, fedakar önem vermelerle geçer. Amacımız, karşımızdaki insana cezbedici bir portre çizip başarılı bir izlenim yarattıktan sonra etkilemek ve vazgeçilmez olmayı başarmaktır. Yaptıklarımız hep bu doğrultudadır, başka hiçbir şeyin önemi yoktur. 

"Alışkanlık mı, o da ne?
İki çift laf edemiyor muyuz gündem adına? Önemli değil.
Farklı kafa yapısına mı sahibiz? Değiştiririm" değerlendirmeleri, fiziksel çekim gücünün derinliklerinde etkisiz hale gelmiştir. 

Baştan çıkmanın ve çıkarmanın büyüsüne kapılmış yaşarken, gittikçe özel hayatlarımızın çizgisini aşmaya da başlarız. Yakınlaşma ve mahrem dünyayı paylaşma süreci başladığı andan itibaren beğenilmeye layık olmayan yönler bir bir gün ışığına çıkacaktır. En güzel elbiselerin sergilendiği aşk dolu günlerde her şey, iyidir, güzeldir, fevkaladedir hatta fevkinde fevkindedir! 

Birden sihirli bir el dokunur ve büyü bozulur. Aynı dili konuştuğumuz insanla anlaşamayız, başka diller konuştuğumuzu farkederiz. Dünün anlayışlı kişisi gitmiş yerine anlayışsız, kaba, bencil biri gelmiştir. "Ne oldu" diye dövünmelerimiz boşuna, zaten o hep karşımızdaydı.
Asıl cevap; ben onu yeni gördüm olmalı ve kabullenmeli bir an önce. 

"Görünüşte farklı olabiliriz ama birbirimizi anlayabiliriz. Empati yaparız karşımızdakine onun ne hissettiğini anlayıp, uygun şekilde davranabiliriz" gibi modern insana ait davranış kuramlarının, bir kapıyı çarpıp çıkıp gitmede puf diye sönen balon olduğu kafamıza dank eder.
Çaresizlik, hata yapmanın getirdiği rahatsızlık ve hissettiğimiz korku artık, karşımızdaki insanın duymak istediklerimizi söylemeyeceğinin endişesinden doğar.
Çekim gücü azalmıştır. Herkes sadece kendi olarak ortadadır. Kabul görme, ikna olma, onaylama, kişisel mücadelenin, en can alıcı raundu olmaya başlamıştır.
Zaman ilerledikçe kimliğimiz ayırt edici kalkanlarını devreye sokar. Hiçbir şey koşulsuz kabul edilmeyecektir artık. Kadın kadın olmalı, erkek te erkek. 

Her insanın yaşadığı kendisi için özel ve tektir.
Çevresindeki yargılar, başkalarının değerlendirmeleri, kendi yazgısını yaşadığı zaman hiçbir şey ifade etmeyecektir. Benzer deneyimlerin kahramanları o ve ben olamaz asla.
O yüzden, farklı olduğumuz gerçeğini kabullenmeli.
Eşimizin(veya sevgilimizin) ihtiyaçlarımıza cevap veremeyecek bir egoist veya kendi kulak memesinden başka birşeyle empati kuramayacak biri olduğunu epey vakit kaybettikten sonra öğrenirsek.
Çok kişinin ardından "Ne mal olduğunu anlamak uzun zamanımı aldı" şarkıları söyleriz...