Ayrı şehirlerde bile zorlanırken...

Telefonum çaldı. Diğer taraftaki seste aynıydı.. Ağladığını belli etmemeye çalışıyordu. Çünkü biz hep birbirimize güç vermiştik ve şimdi asıl birbirimizin ağladığını hissettiğimiz an daha kötü olacaktık. Ama biz dosttuk nasıl anlamazdık ki birbirimizin sesinden duygularımızı. Aynı evi paylaşıp, birbirimizi her ruh hali içinde görüp, ne durumda ne hissedeceğini bilip, ne tepkiler vereceğini bilecek kadar birbirimizi tanıyorduk.

Şimdi ise birbirimize güçlü rolü oynamaya çalışıyorduk. Ve birden hatırladık, birbirimizi kandıramazdık, uzun da sürmedi. Gözyaşları telefonda konuşmamıza izin vermeyecek kadardı...

Deli dolu geçen, olmadık anlarda olmayacak şeyleri yapan, üzüntülüyken evde oturup ağlamak yerine kendini dışarı atıp eğlenen bir üniversite hayatıydı bizim yaşadığımız... Deli dolu ama dolu dolu yaşanan bir ev arkadaşlığıydı.. Bir kere bile kavganın olmadığı, saygısızlığın yaşanmadığı, kardeşim olsa bu kadar sevemezdim dedirten türdendi... Ve biz varoldukça sürecek türden bu dostluk, hiçbir kimsenin bozamayacağı, hiçbir şeyin değiştiremeyeceği türden..

Birbirimizden ayrı şehirlerde bile zorlanırken, ayrı ülke lafı ürkütücü geliyordu.

Ama hayat hepimizi bir yerden bir yere sürüklüyordu işte.. Ne dostlukların,ne sevgilerin,ne aşkların arasına giriyordu bu mesafeler... Giden geldiğinde herkesi aynı yerde buluyor muydu ya da gelen gittiği gibi miydi orası meçhul...

Şimdi gitme vakti sendeyse dostum gideceksin! Ama bil ki ben döndüğünde seni aynı kişi olarak karşılayacağım, tıpkı seni en son bıraktığım gibi...

Arkana bakma giderken, bakarsan gidemezsin. Her şeye sıfırdan başlayacağın bu hayatında da her zaman olduğu gibi ben yine yüreğimle,beynimle, kalbimle senin yanında olacağım!

Yolun açık olsun CANIM DOSTUM, HOŞÇAKAL!