Ayrılık çanları çalarken

Bir zamanlar hayatınızın anlamı, dünyanızın merkezi olan sevdiğiniz, hayatınızdan alıştıra alıştıra çıkmak isterse ve siz de anlamazlıktan gelirseniz ne olur? Aslında bağıra bağıra “gittim artık ben, yokum” diyordur aramayarak, sormayarak, nasıl olduğunuzu merak bile etmeyerek. Susarak söylüyor işte, onaylamaya ihtiyaç var mı artık?

Bir zamanlar bakmalara kıyamadığınız can yoldaşınız artık yoktur. Bundan sonra planlarınız tek kişiliktir, sofralarınız, düşünceleriniz, keyifleriniz, keyifsizlikleriniz... Mutlulukları ve mutsuzlukları ilk olarak paylaşacağınız kimse yoktur artık. Koskocaman bir kalp ile tek başınasınız. Aranızdaki tek bağ parmağınızdaki yüzüktür. O da gidecek... Onunla birlikte sevdiğiniz ve hayaller de... Yerini kırgınlık, öfke ve kızgınlığa bırakarak...Ve bir de anıları...

Bir yabancıdır artık o. Zaten son zamanlarda ayrılık çanları çalarken de iki yabancıya dönüşmeye başlamamış mıydınız?

Onu beklerken, “biraz bencil ol artık beni bekleme” dediğinde durup düşünmeye başlarsınız. “Benim kendimi bu kadar üzmeye hakkım var mı? Yok. E o zaman kimsenin de buna hakkı yok.” Diyerek titreyip kendinize gelirsiniz.

Beklemekten vazgeçtiğiniz gün, o’ndan vazgeçtiğiniz gün olacaktır...