Ayrılıklar ve Kavuşmalar

Uzun zamandır blog yazılarıma devam edemedim. Aslında yazacak birçok konu kafamda dönüp dolaşıyordu, fakat ya zaman bulamıyordum ya da yeterince ilham gelmiyordu. 2 hafta evvel Singapur’dan Istanbul’a, ordan da Budapeşte’ye eşimle beraber seyahat ettik. Ailelerimiz hem Istanbul’da hem de Budapeşte’de bizleri havaalanında karşıladı. Uzun zamandır bu taraflara gelemediğimiz için karşılamalar yoğun bir duygusallıktaydı. Bu yazımın ilham kaynağı, havaalanlarında yaşanan ayrılıklar ve kavuşmalar oldu.

Sevdiklerimizden kısa süreliğine olsa bile ayrılmak zor gelir hepimize. Hele ayrılık süresi ve mesafesi artınca bu katlanarak büyür. Biraz düşününce, ayrılıkların hayatın bir parçası olduğu ve kavuşmalara anlam yüklediğini farkederiz. Teknolojinin gelişimiyle, sevdiklerimizle iletişimin kolay ve ucuz hale gelmesine, hatta bizi ayıran mesafelerin hızlı ulaşım araçlarıyla kısalmasına rağmen onların yanında olamamak, onlara sarılamamak bizi en çok zorlayan herhalde. Öte yandan, ayrılık süresi bitip de kavuştuğumuz zaman yaşadığımız duygu yoğunluğunu tarif etmek için yazar ya da şair olmak gerek.

Havaalanlarında bahsettiğim bu iki duyguyu sayısız defa gözlemlemeniz mümkün. Genellikle kendi sevdiklerimize odaklandığımız için etrafımızda yaşananları farketmemiz oldukça zor. Ancak karşılamaya ya da uğurlamaya gelen yoksa, bir köşeye oturup bu ayrılıkları ve kavuşmaları izlemeniz mümkün. Kim bilir ne hikayeler vardır her ayrılığın ya da kavuşmanın arkasında? Sevgilisine sarılıp ağlayan genç kız, onu 5 aylığına yurtdışına uğurluyordur. Annesiyle kucaklaşan genç, askerden yeni terhis olup dönmüştür. Salonda bekleyen yaşlı çift, birazdan 2 senedir görmedikleri kızları ve torunlarıyla hasret giderecektir. Herkesin ayrı bir hikayesi olmasına rağmen yaşanan duygular ortaktır. Bir tren garında ya da otobüs terminalinde de buna benzer yüzlerce örnek bulunabilir, ancak havaalanları daha uzak yolculuklara imkan verdiği için daha ilginç hikayelerin çıkması olasıdır.

Yaklaşık 6 senedir ailemden uzakta yurtdışında yaşadığım için bu son seyahatim beni çok etkiledi. Avrupa’da yaşarken bir nebze olsun daha rahattım. Çok özlediğimde haftasonu için bile gelebiliyordum. 2-3 saatlik bir uçuş sonunda sevdiklerimin yanında olabiliyordum. Singapur’a taşındıktan sonra bu şansımı kaybettim. Seçtiğiniz havayoluna bağlı olarak 12-14 saat civarındaki uçuş yüzünden haftasonu kaçamakları bitti. Biletlerin pahalı olması, saat farkından dolayı yaşanan uyku sorunları da eklenince kısa süreliğine gelme lüksüm kalmadı. En az 10 -15 günlüğüne geldiğimde değiyordu. Bu sefer ayrılmak çok zorlamaya başladı beni. Annemler beni karşılamaya ve uğurlamaya hep havaalanına gelirler. Karşılamaya itiraz etmem, onlarla vakit kaybetmeden kucaklaşmak isterim. Ama vedalaşma zamanı geldiğinde havaalanında onlardan ayrılmak bana çok zor gelmeye başladı. Istanbul trafiğini bahane edip tek başıma havaalanına gitme planım sadece bir kere işledi. Aslında trafik, yol durumu, hava durumu, hepsi bahane. Havaalanında vedalaşmak ağır geliyor bana. Eminim aranızda benim duygularıma benzer hisler yaşayanlarınız olmuştur. Keşke ayrılırken en acısız şekilde bunu başarabilsek ve kavuşmalarımızı dolu dolu yaşasak. Bu kadar kolay olsaydı, bunu konuşmaya ya da yazmaya değer bulmazdık belki. Sıradan bir olay olarak görürdük. Fakat şu anda bu satırları yazarken aklımda hala 5 gün evvel sarılıp ayrıldığım annem, babam ve kardeşim var. Çok fazla sızlanmak istemiyorum, zira ben birkaç ay sonra onları tekrar görebilmeyi ümit ediyorum. Fakat öyle ayrılıklar yaşanıyor ki bazen yıllar sonra kavuşulabiliyor. Ben kendimi bu sebeple şanslı sayıyorum ve ayrılık acısını hafifletmeye çabalarken kavuşmaların tadını çıkarmaya çalışıyorum.

Yeni bir yıla girdiğimiz şu günlerde dileğim sevdiklerinizin değerini anlamanız için ayrılık acısı çekmek zorunda kalmamanız ve tüm kavuşmalarınızı dolu dolu yaşamanız. Benim gibi sevdiklerinden uzakta yaşamak zorunda olanlara da sabır diliyorum ve her ayrılığın sonunda duygu yüklü bir kavuşma olacağını hatırlatıyorum.