Ayrışmayacağız

İki  farklı göz müyüz  biz? İkimiz de ayrı yerlere bakıyoruz. Ben çiçek, kuş görürken, sen ölüm ve kan mı görüyorsun? Geniş,  mavi, kocaman  gökyüzünün altında ikimize de yer var. Sen bana  başka bir  ülkeye gitmemi mi öneriyorsun?  Hadi ben sana git mi diyeyim? Hani kaderde, tasada ve kıvançta birdik?

Ayrışmayacağız... Biz halkız. Yediğimiz , içtiğimiz aynı.  Çocuklarımızın güzelim terleri  bile aynı kokuyor. Aynı  mekanlara girip  çıkıyoruz. Aynı ekonomik ve sosyal sıkıntılar içindeyiz.  Kederlemiz, sevinçlerimiz ve umutlarımız aynı. Sen de ben de daha güzel, daha  yaşanılası  günlerin gelmesini umut  ediyoruz. Seninle ben tıkışıyoruz toplu taşıma araçlarında sabahları  işe giderken. İkimiz de alaca karanlıkta 12 saat  süren  - insan haklarına aykırı-  bir iş  günü için yollardayız. İkimiz de geride bıraktık sevdiklerimizi.... Küçücük çocuklarımızı, bir  tanelerimizi. İkimizin de arkasında  gözleri...

Ayrışmayacağız. İkimiz de güzel, hakça bir düzen istiyoruz. Güzelim çocuklarımız için değil  yalnızca, kendimiz için de istiyoruz. Daha genciz. Hayat doluyuz. Yaşamaya, yemeye,  gülmeye hakkımız  var.

Ayrışmayacağız. Biz halkız. Bizi  onlar ve biz diye bölemeyecekler. Senin de  benim de  ödenecek taksitlerimiz, gelecek için planlarımız, çocuklarımız için beklentilerimiz var. Aynı  yurtta doğduğumuz için yurttaşız. Aynı uyruğa, kör olası anti demokratik düzene, aynı  demokrasi ve özgürlük istencine sahibiz. Sen ve ben; senin çocukların ve benim çocuklarım  bu ülkede serpilip gelişmek istiyorlar. İnsanca, hakça...

Ayrışmayacağız. Bana çek git diyemezsin. Ben de sana...  İşte bundan korkuyorlar.

Bu ülkenin insanları en çok iş yerlerinde, fabrikalarda, tarlalarda, toplu taşımalarda, zor  yaşam koşullarında, uzun kahırlı iş günlerinde, yoksul ücretlerde, dar gelirlilikte bir arada.  Tüm dertlerimiz bu yüzdendir. Başka sorum  yok...