Ayşe ile Mehmet'in yazgısı

‘Kardelen Ayşe’yi tanımayan yok, kırsalda kızların okullaşma çabasının ürünü. Yoksulken okutulan ve yoksullar okusun diye kadrosuz nöbet tutmuş eğitim emekçilerinden.

İşte o Ayşe, yani Elif öğretmen, muhtemelen kendisi gibi fakir ailelerden gelen eşini, uzman çavuş Mehmet Çağlar’ı, Halkalı’daki terörde yitirdi.

Biri eğitimin diğeri savunmanın nöbet erleriydiler; birileri ülkeyi parçalayacağım derken resimlerini yırttı…

Ayşe ile Mehmet’in yarım kalan öyküsü, gerçekte, günümüz Türkiyesi’nin de bir özeti…

Okullarına yalın ayak giden çocukların, madenlerde taşeron insafına terk edilen canların, sellere kapılan nakliyecilerin, amela pazarından somun çıkarmaya çalışan ırgatların ülkesi…

Beri yanda, dolar milyonerleri üretenlerin, makamlarını servete dönüştürebilenlerin, vurguncuların beldesi…

Ayşe ile Mehmet, çile çekerek yetiştiler, çileyi sökmek için nöbete tutuştular. Olmadı!

Nöbet düşmedi ama onların ocağına, ateş düştü!

Tıpkı onlarcası, yüzlercesi, binlercesi, on binlercesi gibi…

Bu terör, yalnız Ayşe ve Mehmet’in değil halkın tümünün düşmanı!

Ayşe bir mumdu aydınlatmak isteyen, Mehmet bir fişek karanlıklar üzerimize çökmesin diye can veren!

Ve Ayşe ile Mehmet’e sahip çıkamadıkça…

Çaresiz köylüye ‘ya malını ya canını’ diyenler, örgütlerini yönetmek üzerinden bir süreci yönetme çabasına yöneldiler.

O arada faili bilinmeyen ya da malum cürümlerden hesap sorulamadı.

O terör ki, açlıktan, yoksunluktan, ağalık düzeninden beslenen pusulası emperyal düzenek..

Ve siyasetini terörün semizlediği ağalar, ne toprak reformu ister ne de kızlar okusun...

Onlar, Türküyle Kürdüyle topraklarımızı cehenneme çevirmeye çalışıyor.

Oysa, bilenler söylüyor; savunma bazen saldırıdan başlar diye..

Bu terörün parasını kurutun gidin kaçtıkları yere kadar vurun diye…

Otuz yıldır otuz bin can verdik.

Bize öğüt veren Batı otuz dakika bu olup bitene dayanamazdı.

Aklımız nadasta, cesaretimiz firarda!

Yas tutmaya hakkımız var mı?..