Ayşe Kulin'in son kitabı üzerine

Dün Ayşe Kulin'in son kitabını bitirdim. İsmi "Gizli Anların Yolcusu". Kitabın ortasına kadar sonderece doğal ve sıradan bir hayat hikayesi varken, kitabın ortasında bir anda dınk diye kalıverdim. Hiç beklemediğim, hiç düşünmediğim bir konu vardı karşımda... Son derece yalın ve mükemmel bir anlatımla; bir aşk hikayesi.... Leya ile mecun gibi bir aşk hikayesi... Buraya kadar herşey normal... anormal olan, bu aşkın iki erkek arasında yaşanaması... Bora ve İlhami'nin aşkı... Kimbilir belki bu yazıyı okuyan bazılarınız bana kızabilir; anormal sensin diye... Artık öyle bir toplumda yaşar olduk ki; neyin doğru neyin yanlış, neyin normal, neyin anormal olduğunu karıştırır olduk... Ve bence daha vahimi; bilgisayar çağında yaşamanın verdiği kolaylıkla her türlü bilgi, duygu ve düşünce bir vürüs gibi herkese kolayca yayılabiliyor ve insanlar bazı anormal durumları da sanki çok normalmiş gibi benimseyebiliyor. Kitap öğle güzel kaleme alınmış ki, bana her zaman tuhaf gelmiş olan bu ilişkiye ben bile sempatiyle baktım kitabı okurken. Ayşe Kulin kitabın sonunda, Bora'nın sevgilisiyle ilk karşılaştıkları andan itibaren ona duyduğu  hisleri öğle güzel kaleme almış ki, istemeden de olsa düşünüyor insan iki erkek de birbirini bir kadınla erkeğin sevdiği şekilde mi seviyor acaba diye? Yazar toplumun bu tarafındaki insanlarında, duygu düşüncelerini bize anlatarak çoğu zaman dışladığımız ya da ne bileyim yadırgadığımız insanlara farklı bir gözle bakmamızı istemiş amacına da ulaşmış aslında. Ama yinede, yazarın bu kitabı yazma misyonunu neden üstlendiğini pek anlamış değilim. Eğer bu kitabı bir erkek yazsaydı anlardım belki, ya da Ayşe Kulin bir lezbiyen ilişkiden bahsetseydi ona da tamam... Ama böyle bir manzara niye çizmiş, merak ettim doğrusu. Diğer taraftan, insan hayatının nasıl anlık değişmelerle, bir yerden umulmayacak yerlere taşınabileceğini ve biz farketmesekde çevremizdeki insanlarla nasıl birbirimizi etkilediğimiz ve birbirimize nasıl görünmez zincirlerle aslında bağlı olduğumuz ve kırmaya çalıştığımız zincirlerin aslında bizi ayakta tutan dengelerimiz olduğunu çok iyi anlatmış.