Azaltıyor her gidiş, az insanları biraz daha

Türkiye'nin ölümü kanıksadığı, anaların ağıtlar yaktığı bir sonbahar, çoktandır içinde bulunduğumuz Akdeniz iklim kuşağının tatlı ılgıtlığını unuttuğumuz, küresel ısınma tedirginliği ile baraj kenarlarını elimizle karış karış ölçtüğümüz bir yaz sonu. Yapraklar düşüyor yine alışıldık bir biçimde yerçekimine karşı koyamayıp sallana sallana nemli toprağın üstüne.

Ve güzel bir insan gözlerini yumuyor uzaklarda; alışamadığı kavganın, üçkağıdın, zalimliğin, sevgisizliğin pirim yaptığı bir Dünya'yı bırakıp. Ne garip, bu dönemlerde böyle haberler alınca başladı diyorum yaprak dökümü; iyi insanlar, Dünya' ya, insana farklı pencerelerden bakan insanlar birer birer el sallayıp gidiyor sonsuzluğa. Siyasete zoraki itildiği dönemde kalabalıklar ellerinin üstüne almasınlar diye yere kapaklanan, sıradan bir yurttaş misali İstiklal caddesinde mağazaların vitrinlerine bakıp korumasız bir şekilde halkın arasında yürüyen, bilime yürekten inanmış bir insan daha elveda diyerek gidiyor; aklımızda o insanca gülüşünü, dürüstlüğünü, vatandaş Erdal İnönü görüntüsünü bırakarak. Güle güle sayın Erdal İnönü. Saygılarımla...