Aziz Nesin'den

" Öyle bir ağlasam

Öyle bir ağlasam çocuklar

Size hiç göz yaşı kalmasa.

Öyle bir aç kalsam

Öyle bir aç kalsam çocuklar

Size hiç açlık kalmasa.

Öyle bir ölsem

Öyle bir ölsem çocuklar

Size hiç ölüm kalmasa."

Geçenlerde bir yerde rastladım büyük ustanın bu şiirine. Bir an öylece kalakaldım. Düşündüm. Demek usta olmak, büyük olmak böyle bir şey olsa gerek. Çocukların tok yaşamaları için aç kalmayı, onlar üzülmesinler ve mutlu yaşasınlar diye onlar adına ağlayabilmeyi, gerekirse onlar için ölmeyi bile düşünebiliyor. Bu duygu ve düşüncelerini ne mutlu ona ki, uygulamada da gösterebildi. O kurduğu vakıfla, himayesine aldığı çocukları aç açık bırakmadı. Onları hep mutlu edip, topluma kazandırdı.Gün geldi onlar ölmesinler diye ölmesini de bildi. Hayran olmamak, takdir etmemek olanaksız. Toprağı bol olsun, ışıklar içinde yatsın. O'na olan saygım bu şiirle bir kez daha arttı. Bence O, 1908'lerden bu yana gelen fedailerden, gerçek aydınlarımızdan biriydi.