Azraille buluşma

Bir gün Azrail göründü bana, artık geldin dedi sona. Saçı sakalı fırtına bir ihtiyar, konuşuyordu rüzgar rüzgar...

Ardından bir esintiyle girdi usulca burnumdan içeri, hareket edemiyordum ne ileri ne de geri. Kopardı ruhumu yüreğimin damarlarından, akışkan bir sızı boşalırken omurlarımdan...

Yıldızlar mumlara döndü, mumlarsa sessizce söndü. Sayısız görünüm, sayısız manzara, sıralandı birbiri ardı sıra. Kuru gözyaşlarıma ayın şavkı vururken, döküldü en acınaklı sözler damağım kururken. Ömrümün bu en güzel baharında, gidiyorum elveda dediğim anda...

Çekildi Azrail bir ürpermeyle birden, ten kafesim ter ter titrerken. Bakışlarım şaşkındı dilim lal, kalmamıştı bende mecal.

Dedi: Seni yanıma alacaktım, sonsuzluğa salacaktım. Ama yüreğinde vardı gizli biri, ne ölü ne de diri. Ney nefesli bu peri, aniden kızarıp öpücüklendi. Bu giz, bu sır nedir bilmem ama, sana yeniden hayat üflendi...