Bab-ı Esrar

Çok okunan popüler kitapları okumaktan hoşlanmamakla beraber bu dönem üzerinde düşünmeyeceğim, sürükleyici kitapları okumanın benim için daha iyi olacağına kanaat getirdim. Malum sigarayı bırakma çalışmalarımda düşünme eylemi bana onu hatırlattığından, bir süre ara vermeyi tercih ettim.

Son 15 gün içinde, neredeyse piyasadaki bir çok popüler kitabı okudum. Üzerinde düşünme fırsatı vermeyen, okumakla okumamanın bir fark yaratmadığı, sadece o an için kafamı meşgul eden, zaman geçirimeye yarayan bir çok kitabı okudum.

Bab-ı Esrar ın bunlardan farklı olacağını düşündüğümden en sona bırakmıştım. Bir Mevlana ve Şems aşığı olarak yazarın bu kurguyu nasıl yapıp, nasıl anlatacağını merak ediyordum.

Ahmet Ümit'i Patasana isimli kitabıyla tanımış ve tarzım olmadığını görerek tanışıklığı orada bırakmıştım.

Bab-ı Esrar, Ahmet Ümit hakkındaki düşüncemi değiştirmediği gibi pekiştirdi diyebilirim. Anlatmayı seçtiği konuya göre çok yüzeysel buldum. Gerek kurgusu, gerek diyalogları, gerekse Şems i anlatma biçimini çok sığ bulduğumu söyleyebilirim

Şems'i anlatmak için kurgulamış olduğu Kimya Karen karakterinin düşünme ve sorgulama biçimi, şımarık bir ilkokul çocuğundan öteye gidememiş.

Kaldı ki Ahmet Ümit'in de bu konuyu yazmak için yeterli donanıma sahip olmadığı fikrini bende uyandırdı.

Kıtabı bitirdiğim zaman hissettiğim en belirgin duygu "bu ne yaa"diye ifade edebileceğim şaşkınlık ve kızgınlık oldu. Kitabı yazmadan önce Mevlana ve Şems hakkında bir araştırma yapmamış gibi geldi bana. Yaptıysa bile derinliğini algılayıp hissedememiş izlenimini uyandırdı bende.

Ahmet Ümit Bab-ı Esrar ile beni bir kez daha hayalkırıklığına uğrattı diyebilirim.