Baba olmak...

Baba olmak....

Şunun şurasında 3 haftacık kaldı oğlumuzu kucağımıza almak için, çok heyecanlıyız acaba kime benzeyecek uyuyacak mı, yiyecek mi, bizi üzecek mi diye. Ama aynı zamanda da çok endişeliyiz acaba iyi yetiştirebilecez mi, iyi bir ebeveyn olacak mıyız, iyi bir eğitim almasını sağlayabilecek miyiz. Daha bir sürü sorular, endişeler ya da mutluluk ifadeleri. Daha sonra " Önce sağlıklı dünyaya gelsin de gerisi kolay" diyoruz.

Benim endişelerimin aynısını rahmetlik babam da yaşamıştır herhalde. Aslında her anne-baba çocukları için bu endişe veya karışık duygular içersinde olmuşlardır.
Bazen ben ne zaman büyüdüm de baba olacağım diyorum. Çocukluk anılarım hala dünmüş gibi aklıma geliyor. Şimdi 33 yaşındayım epey de olmuş yaşım ama, vay be bir zamanlar bulunduğum ortamın en küçüğü en genci en tıfılıydım. Şimdi koskoca orta yaşına gelmiş bir adam olmuşum. Eskiler; zaman çok çabuk geçer de anlamazsın çocukluğun gençliğin nezaman geçtiğini, bir bakarsın ihtiyarlamışsın derlerdi de inanırdım ama ben gerçekten de öyle çok çabuk geçiyormuş.
Hayat herkese eşit davranmıyor; kimimiz zengin, kimimiz daha zengin, kimimiz fakir, kimimiz daha fakir. Bizim hayatımızda da hep son kavram egemen olmuştur genellikle. Ama çok şükür ki her türlü zoruluğun altından sıyrılabilecek benden ve zihin sağlığımız yerindedeydi. En büyük zenginlik bu heralde...
Babam hem kendisi küçük, hem biz küçükken terketti bu dünyayı öbür dünyaya göç etti.
Üç küçük çocuk bir genç anne hayatla müceleye başladı. Zaman o mücedele telaşıyla öyle bir geçmiş ki tam 22 yıl olmuş babamı kaybedeli ve ben 33 yaşında baba adayıyım....

Bu sebepten baba olmak bu dünyada en çok istediğim şey belki ben babamın çocukları için yapmayı hayal ettiklerini yapacağım. İnşallah bu fırsatı rabbim bana verir de iyi bir baba olur iyi evlatlar yetiştiririm....

.................