Babalar günü

Gülizar'ın kocası Ahmet...

Bir fırında, şoför olarak çalışıyor. Ekmek dağıtım kamyonetini kullanıyor.

Hem arabayı kullanıyor. Hem de ekmekleri yükleyip indiriyor.

Ahmet askari ücretle çalışıyor. Gecenin saat 03.00 ünde gidiyor fırına, gündüzün 15-16.00 sında evine geliyor. Hemen yatıp uyuması lazım. Ertesi gece saat 03.00 de yine işe gidecek.

Ahmet'in haftada bir gün olsun izini yok. Hergün çalışmazsa, patron işten çıkartır diye korkuyor(!)

Ahmet; Antalya'ya, Burdur'un, Gölhisar ilçesinin bir köyünden gelmiş. Antalya'nın varoşlarında kendisine bir arsa alıp, üzerine gecekondu yapmış, Gecekondusunun daha sıvası yapılmamış.

Ahmet'in eşi Gülizar evlere temizliğe gidiyor. Karınca kararınca evin geçimine katkı yapıyor. Elleri nasır tutmuş. Ama evine katkı yaptığı için mutlu.

Ahmet ve Gülizar çiftinin üç çocukları var. Çocuklardan ikisi biraz büyük. Kız bu yıl OKS sınavına girdi. Oğlan da İlköğretim okulu 6. sınıfa gidiyor. En küçük kız daha okula başlamadı. Evde bir de Gülizar'ın annesi, Fatma hanım var. Yatalak!.. Küçük kız ile birlikte evde kalıyor.

Çocuklar, sabahleyin kaltıklarında babaları Ahmet evde yok. Akşam üzeri okuldan geldiklerinde, babaları gece tekrar işe gideceğinden yatıyor.

Akşam yemeğinde aile bir araya toplanıyor. Ahmet de uykudan kalkıp, hem eşinin, hem de çocuklarının yüzünü görüyor. Gerçi gece işe giderken çocuklarını uyurlarken öperek gidiyor. Ama bu Ahmet'e yetmiyor.

Çocuklar şimdiden anneleri ile konuşarak, babaları için bir hediye almışlar. 15.06.2008 günü saat 02.45 de annesi çocukları yatağından kaldırıp, babalarının "BABALAR GÜNÜNÜ" kutlatacak. Ve çocukların, babalarına hediyesini vermelerini sağlayacak.

Hayat, hiç kimse için kolay olmadığı gibi, Ahmet için de kolay değil. Ahmet ve Gülizar, güçlerinin yettiği kadar başkalarına hizmet ederek, çocuklarının geleceğini kurtarmak ve çocuklarını; ele güne muhtaç etmemek için çabalayıp duruyorlar.

Fırın işçisi Ahmet; senin nezdinde tüm babaların, şimdiden BABALAR GÜNÜ kutlu olsun...