Babalar gününüz kutlu olsun

Babalar gününüz kutlu olsun

Bugün babalar günü. Babama olan hasretim, özlemim, sevgim, saygım hiç azalmadı. Her sene, yaşım ilerledikçe, hayatı biraz daha anladıkça, öğrendikçe, arttı.

Başta kendi babam olmak üzere Şükrü amcamın, Osman ağabeyimin, Yılmaz ağabeyimin, babamın arkadaşları Sıddık Bey amcanın, Cemil Bey amcanın, İhsan Bey amcanın, Cemal Bey amcanın, şu anda hayatta olmayan babaların da babalar gününü kutluyorum, Allah’tan rahmet ve mağfiret diliyorum.

İnsanın babasının kıymetini, değerini anlayabilmesi için yaşının ilerlemesi gerekiyor sanırım. Çocuklar, özellikle erkek çocuklar, küçükken hatta gençlik yıllarında, daha ziyade annelerinin etkisinde oluyorlar. Belki kızların daha çok babaya, erkek çocukların da anneye yakın oldukları doğrudur.

Bu yazıyı babam için yazıyorum. Babam 1958 yılında ölmüştü, 68 yaşındaydı. 1890 Doğumluydu, yani 19. asırda, Osmanlı imparatorluğu zamanında doğmuştu. Şam’da görev yapmış, Ziraat Bankasında ki sicil numarası 75 idi. Tabii ki bu yazıyı okuyamayacak, ama, kim bilir, belki ona malum olur, belki ruhu şad olur. Bu ihtimal de bana yeter. Keşke bu yazıyı onun için, sadece onun için, eğer ona malum olursa mutlu olsun diye yazdığımı bilebilse.

Babam ciddi bir adamdı. Çocuklarıyla arasında mesafe vardı. Biz beş kardeştik, ben en küçükleriydim. Beni çok sevdiğini başkalarından duyardım; ama bir defa kucağına alıp hoplatıp, zıplatıp, öptüğünü hatırlamam. Annem ve ağabeylerim söylerlerdi, çocuklarını uyurlarken severmiş, herhalde şımarmasınlar diye.

Onunla öyle fazla anılarım yok. Birkaç şey hatırlıyorum sadece. Silgiye lastik derdi. Pantolonunun arka cebinde file taşırdı, bir de küçük bir yumak ip. Ağabeyime çok kızdığı vakit, “firavun” derdi, ağzından başka bir kötü söz veya küfür çıktığını hiç hatırlamıyorum.

İşte böyle. Babama olan sevgim de saygım da her geçen yıl biraz daha artıyor. Babam öldüğü zaman 12 yaşımdaydım. Hatırladığım tek şey, içimi güçlü bir yalnızlık hissinin kapladığıydı. Seneler sonra annemi de kaybettiğim zaman, bu yalnız kalmışlık hissi daha arttı. Sonra bir ağabeyim, sonra bir ağabeyim daha öldü. Tabii babamın arkadaşlarından da annemin arkadaşlarından da kalan olmadı. Sonra kendi arkadaşlarımdan da epey ölenler oldu. Yalnızlık giderek artıyor. Yeni yakınlıklar, arkadaşlıklar eskilerin yerini tutmuyor.

Sevgili babacığım, babalar günün kutlu olsun.