Babalar içinden sever...

Siz küçüklüğünüzde babalar günü, anneler günü, sevgililer gününün kutlandığını bilir miydiniz? İlkokulda okurken öğretmenler gününün kutlandığını bile hatırlamıyorum. Siz hatırlıyor musunuz?

Yoksa öğretmenimiz bize ''yarın öğretmenler günü, babalar günü veya anneler günü'' diye hatırlatırdı.







O zamanlar söylenmese bile öğretmenimizi, annemizi, babamızı sevmez miydik yoksa. Tabi ki severdik. Hem de çoook. Karşılıksız, katışıksız, hiçbir çıkarımız olmadan, saf duygularımızla, dünyalar kadar severdik.

İşin içine ekonomik çıkar girdiği zaman sevgimiz de, saygımız da yapmacık oluyor.''Karnen iyi olursa sana bisiklet alacağım. '' Üniversiteyi kazanırsan sana araba alacağım.''








Küçüklüğümüzde anneler, babalar günü yoktu.Ya da vardı da bizim mahallaye uğramazdı..! Uğrasaydı n'olacak zaten ! Harçlıklarımız mı vardı sanki! Evden kaçırdığımız yumurtalarla, ekinlerle, susamlarla kendimiz zor geçiniyorduk!..







İyi ki babalar günü bizim küçüklüğümüzde kutlanmıyordu. Rezil olurduk vallahi!..Ne alacaktık babamıza?

Şaka bir yana annemizden farklıdır baba sevgisi.Annemize söylediklerimizi ona söyleyemeyiz.Babamız kapalı bir kutu gibidir.Sert durduklarına bakmayın siz, babalığın doğasında vardır bu.


Her ne kadar sevgilerini belli etmeseler de, çocukları için yapmayacakları fedakarlık yoktur. Evlarları için hep herşeyin iyisini isterler.

''Keşke'' dememek için babamızın kıymetini yaşadığı sürece bilelim. Çünkü evimizin direğidir babamız.








Onlar başımızın tacıdır ve hep öyle kalmalıdırlar.

''Nur içinde yat babacığım''