Babalar ve Kızları

3 ya da 4 yaşlarımda olmalıyım.

Babamla birlikte Moda’daki evimizden Kadıköy Vapur İskelesi’nin karşısındaki çocuk parkına gidiyoruz.

Karşımızda deniz, denizin üzerinde şehir hatları vapurları; çook uzaklardan gözüken Sultan Ahmet Camii.

Yol boyunca babamla saklambaç oynuyoruz.

Ben yolumuzun üzerindeki apartmanların kenarına saklanıyorum; babam beni arıyor, kahkaha atarak ortaya çıkıyorum ve bu oyun sıklıkla devam ediyor.

Bana çok eğlenceli geliyor; babamdaysa kocaman bir sabır.

Sonra konuşmaya başlıyoruz .

Babama –“ Baba bana denizi alabilir misin ? “ diye soruyorum.

Babam ya, asker ya, güçlü ya alabilir bence !!

O da , - Alırım kızım diyor ; ne desin adam!!!

İsteklerim bitmiyor - “ Denizi al ama içindeki gemileri de al tamam mı? “ diyorum.

- “ Tamam diyor babam alırım kızım sen iste yeter ki… “

Sonra çocuk parkına gidiyoruz ; denizi, gemileri değil ama dondurma ve kağıt helva alıyor babam, parkta saatlerce oynuyorum, o da beni bekliyor sabırla …

Oysa tek tatili hafta sonu, işi yorucu ; bilmiyorum tabii o zamanlar, yine de bana sürekli zaman ayırabiliyor.

Kardeşim doğup büyümeye başladıktan sonra bu gezilerimiz daha da artarak iki çocukla her hafta sonu devam ediyor.

Yıllar sonra annemin hastalığı sırasında babamla sohbet ederken geçmişe dönüyoruz.

Babam gemileri ve denizi istediğimi hatırlıyor.

- “ Keşke biraz daha genç olsam da senin oğlanla da gezebilsem kızım diyor, çocuklara zaman ayırabilmek çok önemli.”

82 yaşındaki adamın gözlerinde çocuk deyince yanan o ışığı görüyorum.

Anneliğin kutsallığını savunan, anneliğin özel bir duygu olduğuna inanan ben

diyorum ki; “ Baba olmak sanattır ve bütün kızların ilk aşkları babalarıdır… “

Not : Bu yazı tüm babalara ama özellikle kız babalarına ithaf edilmiştir.