Babaların evlâtlarıyla diyalog kurması zor(mu)dur

Şöyle okullar açılmadan, ramazan başlamadan ufak yollu bir tatil yapalım dedik ya, valla çok iyi yapmışız. Hepimize çok iyi geldi. Tatilin kötü olduğu nerede görülmüş ki zaten...

Yalnız küçük bir problemimiz var. Can'ın canı çok sıkılıyor, onu mutlu edemiyoruz.

Tabi bizim için avantaj gibi görünen şartlar onun aleyhine... Buralarda pek kimse kalmamış. Ortalık sakin ve sessiz. Çocuklar da yoklar ortalıkta... Can nasıl sıkılmasın ki...

Ben çocukları çok severim. Oğlumu elbette ki daha çok... Ama ona olan sevgimi yeterince gösteremiyorum. Aramızda bir iletişim kopukluğu var. Çocuklarla kolay ve çabuk iletişim kuran insanlara bayılıyorum. Hoş benim bu diyalog özürlülüğüm çocuklarla sınırlı değil. Büyüklerle de öyle kolay ve çabuk kaynaşamam ya...

Ben babamla hiç tatile gitmedim. Tatilde bir çocuk babası tarafından nasıl eğlendirilir bilemiyorum. Gerçi gitseydim de o zamanın eğlencesiyle şimdiki eğlence arasında bir bağ olur muydu, onu da bilemiyorum.

Bir Cumhuriyet Bayramı'nda babamdan bayrak istemiştim. En az iki tane. İki elime birer tane alıp koşmayı düşünmüştüm harhalde. Henüz üç buçuk dört yaşındaydım. O yaşlara ait aklımda kalan birkaç anıdan biridir bu.

Beş kuruş falandı fiyatı sanıyorum. İki bayrak 10 kuruş. Babam bana 10 kuruş verip iki bayrak almak yerine, kırtasiyeciden kırmızı beyaz kağıt ve tutkal aldı. Gelip evde resmen benim için özel bayrak imal etti.

Daha ucuza mı malolmuştu bilmiyorum. Belki bana bir şeyler öğretmek, üretmenin hazzını yaşatmak istiyordu. Ama dediğim gibi babamla hiç tatile gitmedik. O zamanlar tatil, öyle her kesimin zırt pırt yapabildiği bir şey değildi. Bakmayın siz şimdi çok kişinin yazın tatil yaptığına, iç turizmin bu kadar geliştiğine, sahil kentlerinde yeşil bir alan kalmadığına...

"Beton duvarlar" diye yakınıyoruz ya, sebebi budur. Herkes gitti Bodrum'da, Kuşadası'nda, Fethiye'de Marmaris'te yazlık ev aldı, villa yaptırdı. Kimi böyle bir yatırım yapmak yerine parasını işletip kiracılık yapmayı tercih ediyor. Ama sonuç olarak memleketin genelinde büyük bir gelişme var.

Dengeli mi, değil mi, tartışılabilir, ama var...

Benim çocukluğumun Türkiye'si şu an en az üçe beşe katlanmış durumda... Devlet baba da benim gibi çocuklarıyla diyalog kurmayı pek başaramıyor ama, yıllar geçtikçe onun ailesi de büyüyor gelişiyor.

Ben bir çocukla başetmeyi bilemiyorum, o 70 milyonla uğraşmak zorunda. İşi öyle zannedildiği kadar kolay değil.

Benim oğlum maşallah armut gibi dibine düşmüş, biz öyle tanımlıyoruz onu. Annesiyle benim ortak özelliklerimizi öyle güzel almış ki, onu çok iyi anlayabiliyoruz. Ama anlamamız yine de onun arzularını yerine getirmeye, hele onu ideal evlat olarak yetiştirmeye yetmiyor.

Devlet babanın 70 milyon çeşit evladı var. Hiçbiri birbirine benzemiyor. Hepsinin birbirinden farklı ve bağımsız dertleri var. Devlet baba onların dertleriyle yeterince uğraşamıyor elbette. İçlerinde hayırlıları var, hayırsızları var. Düşmanıyla işbirliği yapanları bile var. Kolay mı hepsini kucaklamak, mutlu etmek?

Ben evlâdını sevmeyen bir ebeveyn düşünemiyorun. Oğlunu kızını mirasından mahrum bırakan, evlâtlıktan reddeden anne babalar bile, için için üzülürler, ağlarlar, ciğerleri parçalanır.

Çocuklar neticede çocuk olmaları dolayısıyla her zaman hata yapmaya daha yatkınlardır. Onları idare etmek, iş o raddelere gelmeden gereğini yapmak babanın görevidir ama zordur bu iş zor...

Dedim ya babam beni hiç tatile götürmedi, ama benim için evde bayrak imal etti. Ben Can'a imkânlarım ölçüsünde alabileceğim her çeşit oyuncaktan aldım. Uzaktan kumandalı arabalara kadar. Çocukların az olduğu mevsimde de olsa onu tatile götürdüm. Bu arada onu eğlendiremedim belki...

O herhalde babası tarafından nasıl eğlendirilmek istediğini düşünerek, kendi çocuğunu eğlendirmeyi de başaracaktır. Bazı şeyler nesilden nesile gelişiyor ve değişiyor ne yazık ki... Türkiye de bu fırtınayı atlatacak, bu çemberi kıracak, bu çıkmazdan kurtulacak, inanıyorum.

Daha çabuk ve daha kolay olması, hepimizin elbirliğiyle olumlu gelişmeleri teşvik etmemize, olumsuzluklar üzerinde durmamamıza bağlı. Eğer hep olumsuzlukları ön plana çıkarıp günümüzü onlarla heder edersek biraz daha uzun devam eder bu süreç... Biz göremeyiz, bizden sonraki nesil de göremez belki...

Ne istediğimize ve ne istemediğimize, bunun için ne yapıp ne yapmayacağımıza karar vermek zorundayız... Amaç devletiyle barışık bir millet, milletiyle barışık bir devletse, yapılması gerekenler bellidir.

Çocuklarına sahip çıkan, onları hiç üzmeyen, aralarında ayırım yapmayan bir devlet istemiyor muyuz? Bunu sağlamanın yolu "baba, senin en hayırlı evlâdın benim, beni daha çok sev" ya da "küçük kardeşim çok yaramazlık yapıyor, onu evlatlıktan sil" demek değildir. Çocuklar arasında adaletli davranmak devlet babanın göreviyse, bu adaletin yerine gelmesini istemek de evlatların hakkıdır.

Kural kendi hakkımızı ararken başkasının –ki o başkası bizim kardeşimiz oluyor– hakkını çiğnememek, çiğnenmesine izin vermemektir. Evlâtlar arasında ayırım yapılmasına göz yummamaktır. Tam tersine işimize gelen şeylere ses çıkarmayıp haksızlığı teşvik etmek değil...