Babam kızar dedi çocuk!

Pek işlek olmayan bir cadde kenarında çakmak gazı doldurma tezgahı vardı genç adamın.
Yanında sekiz on yaşlarında bir çocuk, babasına çıraklık yapıyordu besbelli.
İşleri kesattı, bir katkıda bulunmak geldi içimden.
Ancak, bu iyi niyetli yaklaşımım yanlış algılanabilirdi.
İyilik yapmak isterken onu üzebilirdim.
Çakmağımı yokladım, gazı doluydu.
Yerden aldığım bir ağaç çöp’ü yardımıyla gazı boşaltmak için bir köşeye çekildim.
Oradan geçerken bir süre izlemiştim, çakmağını uzatan bir kişi dahi olmamıştı.

Gaz doldurması için çakmağımı uzattığımda, ikiyüzelli kuruş dedi.

Tamam dedim, ama bozukluğum yok, beş liram var.

Bozdururum dedi.

Gerek yok dedim, yolum her zaman buradan geçer sonra alırım.

Harcarım belki beyefendi dedi, geldiğinizde üzerimde bulunmayabilir.

Olsun dedim, çok önemli değil daha başka bir zaman alırım.

Bekleyin, karşı marketten iki dakikada bozdururum.

Çaresiz bekledim ve paramın üzerini aldım.

Oradan uzaklaşmak üzereyken çocuğun oraya elli, yüz metre uzaklıktaki parka doğru yöneldiğini gördüm.

Ellerini arkasına kavuşturmuş bir halde, elinde dondurma olan bir çocuğu izliyordu!

Yanına yaklaştım ve babasından aldığım paramın üzerini ona vermek istedim.

Eline bir tutuşturabilsem hızla oradan uzaklaşacaktım.

Bunu babana verirmisin dedim, az önce eksik vermişimde!

Gaz parası bu kadar çok değil ki dedi.

İki tane yüz kuruş, bir tane de elli kuruş

Eskiden kalma borcum vardı dedim.

Kendiniz neden vermediniz o zaman?

Babam kızar dedi, alamam.

Kızmaaaz dedim.

Kızaaar dedi.

Ben tartıcılık yaparken hep yüz kuruş alırdım..

Bir amca bir defasında bir lira vermişti nedense.

Ne olmuş dedim, sen çok efendi bir çocuksun seni sevmiş olabilir.

Ama ben onu on defa tartmamıştımki!

Hem beni Allah sevsin yeter dedi!

Ve koşarak babasının yanına gitti.

Kendi çocukluğum aklıma geldi!