Babam'la İki Gün

    Kırklareli'nde Fahri Kasap orta okulunda okuyorum o yıllar, tam yirmi sekiz yıl önce. Türkçe öğretmenlerim Kamelya hanım ve Ömer bey sayesinde güzel sanatlar lisesine başvurdum. Taklit yeteneğimi keşfeden ilk iki insandı onlar. Kamelya hocam müzik yelpazesinde ki Sezen Cumhur Önal' ın taklidini yaptığımda bana hayran hayran bakmıştı. Sonra müzik kulağımın da iyi olduğu kanısına varıp ailemle görüşmüşlerdi. Fakat çalabildiğim tek müzik aleti yedi bin yıldır var olan sevgili filüt hazretleriydi.

   Devletin resmi belgelerine göre üvey olan, fakat bana göre öz babanın örneği olan babam götürdü, beni sınava. Tam bir beyefendi idi. Öğretmen bir bayanı yanındaki yavrusuyla kabul edecek kadar koca yürekli bir beyefendi. Oysa neler söylemişlerdi, ona. Elalemin dölüne sen mi bakacaksın demişlerdi. O beş yıl eğitim dediğiniz döngüden çok  hayattan daha fazlasını öğrenmişti. Bugün yüksek eğitimli insanlarda onda ki yüreği göremiyorum maalesef. 

   Neyse, babamla İzmir Buca'daki okula ulaştık, uzun bir otobüs yolculuğundan sonra. Okul çok güzeldi, İzmir de öyle. Baba diyemediğim babama o gün baba deme fırsatım oldu. Palmiye ağaçları o kadar hoşuma gitmişti ki.. Baba bizim orada niye yok ki bunlar dedim. Oda " ekeriz kızım, sen iste yeter ki, sen istersen bizim orada da olur"dedi. 

  Okulun tam karşısında bir fırın vardı. Babam öğretmen evinin yerini sormak için oraya uğradı. Uzun bir sohbet edildi orada. Fırıncı amcanın seni hayatta bırakmam Cahit abi deyişi hala kulaklarımda. Babamı bu tanımayan insanlar ne çok sevmişti. Daha çok baba demeye, ben de o gün söz verdim, böylece.

   Babam " kızımı biraz gezdireyim, geliriz" dedi. Babama güveniyordum ve hiç tepki göstermedim. Hayatımda ilk ve son defa hayvanat bahçesine onunla gittim. Su aygırları, zürafalar, filler neler yoktu ki, o devasa İzmir fuarında... Babamla ilk defa ikimiz eğleniyorduk. Hele o kuş çeşitleri ne kadar çoktu öyle. Uçmak isterlerken kanatları çarpıyordu, tel örgülere. Babam üzüldüğümü hissedince, beni çarpışan arabalara götürdü. Bu kadar büyük bir lünaparkı neden yapmışlar, baba dedim. Biz eğlenelim diye dedi. Çarpışan arabalar, dönme dolaplar alıp alıp götürdü bizi. Sihirli aynalar bölümünde bol bol gülümsedik. Babam ne çok gülmüştü, orada. Büyüklerin de çocuk olabildiğini görmüştüm, onun çoşkusuyla.

 Çok eğlenmiştik, çok...Sonra fırına geldik, ve o insanlarda kalmak için evlerine doğru yola çıktık. Babam "hala böyle iyi insanlar var,  şükret kızım" dedi, bana. O yıllarda bu öğretiyi pek anlayamamıştım. Ailelerin birbirine güvenmediği, toplumlarda tanımadığın birinin evinde kalmak cesaretti, büyüdükçe anladım. Sevgi koklayabilen iyi insan, babamı. Televizyonda k9 köpek filmini izledik. İlk defa renkli televizyon görmüştüm, o gece.

   Sabah erkenden okula gittik. Herkesin elinde gitarı, orgu, kemanı vb. müzik aletleri vardı. Benimse elimde küçük bir filüt. Büyüdükçe büyüdü, herşey gözümde. Gülümsedim, şansım yoktu, hissettim. Piyanoda çaldıkları notaları bilmemi istediler. Nota seslerini çıkarmamı... Gülümsedim... Hayat bir şey daha öğretmişti bana. Başarı iyi insanlara rastlamaktı. Başarı onlarla gülebilmekti, babam gibi...Ve bu yolculuk ikimiz içinde en büyük anı olarak kalacaktı. Gülümsedim...

  Seni sevdiğimi hiç sana söyleyemedim, baba. İnan seni çok sevdim ve bunu hissettiğini bilmek bana huzur veriyor. O elalemin dölüne sen mi bakacaksın diyenlere kulak asmadığın için minnettarım sana. Keşke tüm babalar senin kadar babalık makamına yaklaşsa..

   O öğretti bana, cahilliğin ana temasını. Koca yürekli nasıl olunur? Sorusunun cevabını. Tohum vermeden babalık nasıl yaşanır? Duygusallığını... Asıl mirasın değerini o öğretti bana. Cennet garantileyenlere inat cennet nasıl giyilir? Gösterişsiz nasıl sevilir? hepsinin yanıtı, ondaydı. 

  Kalbimdesin..İzmir, baba

 Nefrete bulaşmayanlara...

                                                                                  Jale Kasap