Babam ölümsüz

Benim babam ölümsüz. ya senin ki?

Kaçınız babanızı (annenizi) ölümsüz ilan edebilirsiniz? Ben ediyorum.

BENİM BABAM ÖLÜMSÜZ!!!

Dolayısıyla da benim evrenimin tanrısı.

Sanmayın ki bir babalar günü geyikleşmesidir bu sözcüklenme. belki bir hoşgeldin, belki hep burdaydın, belki de keşke hiç gitmeseydin...

Ama kesinlikle iyi ki varsın, iyi ki sen varsın...

Pek çok düşünür, aile kavramını, çocuk sahibi olma dürtüsünü anlamaya, açıklamaya çalışırken, ölümsüzlük isteği ve tanrıya öykünme çabasına atıfta bulunur. Temelde insanın ölmeden ve maddeyi terketmeden önce kendi varlığını unutulmaktan kurtarma, adını (soyunu) çocukları aracılığıyla zihinlerde tutmaya çalışma çabası. Mükemmel olan, üstelik yaratıcı güce sahip olan tanrıya, mükemmel olmayan ama mükemele öykünen insanın bir adım yakınlaşması.

Bu çaba anlaşılır ve hatta çok da doğaldır, tartışılmadan asırlardır süregelen (yeme ve boşaltma ihtiyaçları dışında) tek davranıştır belki.

Ama hedefe (ölümsüzlük, tanrısallaşma) ulaşmada çoğunun başarısı tartışmalıdır. Ebeveynin başarısı çocuğunun memnuniyetine, hislerine, mutluluğuna endekslidir. Anne - babanızın, anne babanız olmasından duyduğunuz memnuniyet, mutluluk ve vazgeçememezlik hali.

Birlikte ömür tüketmek istediğiniz kişinin ona benzemesini istemek, onun gibi sabırlı olmaya çalışırken sabrınızı kontrol edemediğiniz zamanlarda ona mahcup olduğunuzu düşünmek, dinlerken onun kadar ilgili - anlatırken onun kadar naif olmaya çalışmak, bedenine onun gibi saygı duymak...

Erdemlerine, dürüstlüğüne, mütevaziliğine, tokgözlülüğüne, nezaketine, barışçılığına.....öykünürken, artık onun senin tanrın olduğunu farketmek.

Ben farkettim işte: babam benim Tanrım.

Benim ölümsüzlük çabam ona öykünerek tanrısallaşmaya çalışmak olacaktır.
Bu çabanın yıllardır olduğunu şimdi farkediyorum.

Ve söylüyorum,

SEN ÖLÜMSÜZSÜN BABACIĞIM!