Babama mektup

Yetim bırakıp gittiğin günden berri nasılım bir bilsen.

Yoksulluğun çöktüğü omuzlarım artık taşıyamadığı bu ağırlık altında ezilirken, emanet ettiğin bu aileyi ayakta tutabilmek için direniyorum.

Allahın yardımı ile giriştigimiz kooparatif işini nihayetlendirirken sensiz neye yarar diyorum. Yine de torunların rahatını temin için aidatlarını aksatmadan yatırıyorum.

Evime direk olmaya uğraştıkça her geçen gün senden boş kalan yerlerin sarsıntısını ruhumun derinliklerinde duyuyor, erken aramızdan ayrılmana içerliyorum.

Anamın ağlamaktan iyice bozulan gözleri artık çift gözlük kullanıyor. Nasıl teselli edeceğimi şaşırıyor çaresiz kalıyorum.

Üzüntüsünden hastalanacak diye korkuyorum.

Kızın (bacım) okuyor. Girdiği o çıkmaza bir de yetimliğin acısı altında ezilerek okuyor, kursa gidiyor, imtihanlara hazırlanıyor.

Elimden geldiğince isteklerini yerine getirmeye çalışıyorum. Nafile...

Herşey bir yana neye yanıyorum şu alemde bilir misin. Bir rahat yüzü gösteremedim ya sana, şöyle iki ayağını uzatıp oturtup rahat ettiremedim ya seni. Neye yarar ki...

Sana tanrımdan rahmet dilerim.

Hayırsız oğlun ERBABI

30/06/1998

Bütün babaların babalar günü kutlu olması dileği ile...

ERBABI