Babama yazdığım ameliyat günlüğünün son kısmı en akılda kalıcak bölümü belki de !!

2 ay geçti , yazımın devamını getirmekte biraz geç kaldığımı düşünüyorum :) Belki bu yazının devamı olamayabilirdi ama yazının devamının gelmesini sağlayan olaylar beraberinde geldi. Babamı kendi ellerimle ameliyata verdikten sonra bu zor bekleyişlerin de başlangıcı oldu. 6 saate yakın beklemeyle en yakın 2 dostum annem ile birlikte yolculuk başladı. Ben kapıda bekliyorum aradan bakıp elime geçse ameliyathaneye fırlıcam ama olur mu hiç öyle !!

Doktorların gözüne bakıyorum bir cevap verin bana iyi gitmiyorsa da bileyim hazırlayayım kendimi diyorum bana diyorlar ne güçlü kızsın hayran kaldık sana diye doktorların sözleri karşısında mütevazi bir hal alıyorum.
Zor şeyler tabi beklemekte ayrı bir sıkıntı veriyor insana..Ne olucak bitecek ... Sonunda güzel haberi aldık ben ameliyathanenin önünde zıplıyorum çocuk misali.. Kime sarılayım diyorum yeni bir hayat bu olsa gerek...
Babamı yoğun bakımdan çıkardıktan sonra ilk kez kaldığı odaya geldiğimde şoka girdim allahım babam neden böyle zor nefes alıyor, bir sürü alete takılmış rengi bozuk sarı gibi çok korktum odada 5 dk kalamadım kendimi odadan dışarı attım, dayanılacak gibi değildi.. Ama sonuçta herşey geçti, çok zordu ama bitti.
Evin içinde onu görmek, ona bir kahve yapıp getirmek duasını almak, sesini duymak herşeye yeterdi. Hayatımda aldığım en sert deneyimlerden, hayat yolumdaki sıçrayışlarımdan en ağır olanı belki de buydu..
Birçok şeye karşı fikrim değişti. Üzüldüğüm şeylerin aslında çok gereksiz olduğunu, üzülse bile insan bunun gerçekten değmesi gerektiğini çok acı ve sert bir şekilde öğrenmiş bulunuyorum. Çok zor bir sınavdı ama geçtim önemli olanı da bu değil mi :)