Babamın bahçesi.

Sabah erkenden uyanıyorum. Günlerden Cuma. Akşamdan planladığım gibi babamı ziyarete gideceğim.

Elimde poşet ulaşıyorum Doğançay Mezarlığı'na. Selam verip selam alıyorum. Babamın yeri yol üstünde. Hemen çeşmenin yanıbaşında. Etrafında komşuları var. Kimileri babamla yaşıt. Kimisi çocukları, kimisi torunları yaşında. Ebedi hayata kesin dönüş yapmadan önce sanki hiç bulunmamışlar fani dünyada.

Babam yeşillikler içerisinde. Kaşları çatık. Sanki kızgın gibi. ''Neredesin? Neden gelmiyorsun bahçemi temizlemeye?''  diye soruyor. Sesimi çıkaramıyorum. Sessizce sokuluyorum yanına. Ellerinden öpüyorum.

Dua ediyorum. Duadan sonra alıyorum elime çapayı. Çapalıyorum ayrık otlarını. Çam ağacının dibini. Etrafını taşlarla çeviriyorum çam ağacının. Suluyorum babamın yemyeşil bahçesini. Çam ağacını. Sulama işi bittikten sonra sohbet faslı başlıyor. Koyu bir sohbetin ardından ayrılık vakti geliyor. Işıl ışıl parlayan ellerinden öpüyorum, öpüyorum. Çatık kaşlarının yerini bir gülümseme alıyor. Binbir çiçek açıyor nurani yüzünde. 

Mutlu ayrılıyoruz birbirimizden. Babam kalıyor gerçek dünyadaki bahçesinde. Ben dönüyorum fani yaşama.

Ömür dediğin fani dünyanın yalan zamanı. Bir varmış bir yokmuş misali!