BABANIN KOLAY SEÇİMİ

Mafya kamu görevlisi olan bir adamı kaçırmıştı. Bu görevliye yeterince işkence yapsalar da bir türlü konuşturamadılar. Ancak kamu görevlisini son bir testten geçirmek istiyorlardı. 1980 yılında ikiz çocukları doğan mafya babası olan şahıs, o yılın anısına şehrin denizden yaklaşık beş yüz metre içerisine iki adet yan yana ikiz gökdelen yaptırmıştı. Denize sıfır da yaptırabilirdi ancak dünyanın her tarafında yasalar gereği sahiller daima halka aitti! Halk hakkı olan sahili korumayı, sahilden denize ulaşması konusunda oldukça bilinç düzeyi yüksek bir halktı! Bu kadar bilinç düzeyi yüksek olan bir halkın arasında ikiz gökdelene sahip mafya babası böyle bir toplumda çelişki gibi görünebilir. Görünmelidir de.

Kamu görevlilerinin devletin, halkın, adaletin ve vergi verenlerin Beytülmal’ın bekçisi olan görevlilerin “benim memurum, işini bilir”  veya “dün dündür” prensipleri, bilinçli sözde bilinçsiz yöneticiler, toplumda henüz yerleşmemiş, tüyü bitmemiş yetimlerin hakkını zalimlere yedirmediği, ölümüne direndiği zamanlardı. Bu denli son sözü mutlaka adaletin söylediği, adaletin pas geçtiği mafya nasıl olmuş da bu kadar büyüyebilmiş, bu da şaşılacak bir konuydu. Tezat! Tezat her şeyin doğasında var. Zevk alanların bağırması, kölelerin krallarına en çok bağlı olması, yaratandan korkulması da tezat değil midir? Tezat insanoğlunun kendisidir belki de. Canlılara doğal kral, yaratıkların en akıllısı olarak kendine paye çıkarır da bir ağaç kadar doğaya ne saygısı olur, ne de faydası!

Mafya babasının bağlı adamları kamu görevlisinin ellerini gözlerini bağlayarak kapalı bir minibüse bindirip getirdikleri binanın altındaki otoparka bindirdiler. Ellerini ve gözlerini çözmeden doğrudan “OTIS marka asansöre bindirdikleri hidrolik asansör binanın tam sekseninci katı olan en üst kata operasyonun beyni baba lakaplı siyah gözlüklü, bina ile kişi arasında müthiş bir tezat oluşturacak şekilde kırık bir şive ile konuşan patronun önüne getirdiler. Adam konuşmaya başladı:

“-Madem konuşmuyorsun ve istediğimizi yapmıyorsun sana tercih olsun diye iki binamız arasına bir halat gerdik. Seni öldürmeyeceğiz. Yeteneğin varsa o halattan düşmeden karşıya geçersin. İki binamız arası yüz metre. Halat da en az bir ton yük taşımaya elverişlidir. Bak biz mafya olabiliriz ama o kadar da acımasız değiliz. Seni doğrudan öldürebilirdik ama sana bir şans veriyoruz. Hadi bakalım, kalk göster kendini, varsa yeteneğin kendini kurtar!”

Adam biraz düşündü; nasıl olsa bu bina oldukça yüksek. Ben de o kadar atletik sayılmam. İp üzerinde ecel terleri dökmeye ve kendini ölümsüz sanan şu aşağılık ölümlüye, arkamdan gelecek olan budalaya yalvarmaya da gerek yok. Öleyim daha iyi, ha bir dakika önce ha bir dakika sonra.”

Adam kararını vermişti, kararlı bir şekilde;

“-Ben o ipten yürüyerek, ölüm korkusu yaşamaya değmeyeceğine inanıyorum. Muhtemelen bina yüksek ve ben de ölümden korkacak kadar korkak değilim. Kaderimde varsa senin gibi bir alçağın elinden ölmek, bu saatten sonra takdir Allah’ındır.”

Blöfü adam yememişti, mafya babası ikinci ve en öldürücü kozunu oynamaya karar verdi. Adamın yanına yaklaşarak yavaş yavaş gözlerini açtı. Ayağa kaldırdı. Adamın yüzünü açık olan cama doğru çevirdi adamın yüzünü çenesinden tutarak karşı blokta açık olan camı görecek şekilde pencereye çevirdi. Gözleri uzunca bir süre kapalı olduğundan adamın önce gözleri kamaştı, karanlık sonrası aydınlık ortama alışması biraz zaman aldı. Ve gözleri alışınca, karşı binanın camından sarkıtılan oğlunu gördü. Mafya babası, işe eğlence katmak niyetindeydi.

“-Ya dediğimizi yaparsın ya çocuğun ölür! Çocuğunu kurtarmak için tek şansın o ipten karşıya geçmek.”

Adamlar kamu görevlisi hakkında derslerine iyi çalışmış, adamcağızı en değerlisiyle, evladıyla sınamaya karar vermişlerdi, eli yükseltmişlerdi.

Adam tereddütsüz soruverdi:

“-Bina kaç katlı!...”

Kendimiz için önemsiz saydığımız canımız evlada feda edilmek için çok daha anlamlı ve kutsaldır. Bunu sadece bedenle yapmak ise insanın aptallığına işaret eder.

Allah kimseyi evladıyla sınamasın!