Babim, domatesler ve yağmur

Son birkaç gündür keyifsiz, moralsiz, öylecene kendimi bir yere bırakıp, yaprağın düşürdüğü sesi çıkarmak istiyorum.

Ben tanıyanlar bilirler, öyle zordur kendimi bırakmam, şuursuz davranmam.

Sürekli şuurlu halde dolaşan, okuyacağı kitapları sıralayan, gazeteden küpürler keserim. Kuaförde çok zaman harcayamam, sokakta çok duramam, sigara dumanı olan yerleri hiç tercih etmem… Hem insan faktöründen hem de cildimin gözenekleri kapanacak diye ödüm patlar.

Gülmeyin…

Cildimle beynimin bir çalıştığını düşünüyorum. Ne zaman beynim dolmuyor diye dolanırsam, cildimde de sivilceler patlar, çatlar, uç verir. Şimdiki gibi…

Dört-beş günden beri bademciklerim şiş, piş yattığım için beynimi de fazla dolduramadım. Ama Pazar günü, yani dün, baktım iyiyim, sabah 7’de kalktım, kitap okumaya koyuldum. Sonra gazete, sonra kitapçılar, sonra tekrar kitap…

İyiyim bugün yani.

Bir de fazla karakterli, fazla şuh bir gözlük buldum bizim köşebaşındaki optikte, değmeyin keyfime!!

Siyah, yanları şeffaf ve tam “Bu ne karakteristik bir gözlük, aman allahım!” dedirten cinsten.

Severim iddialı olmayı.

Ama bir şartla: İddialı olacaksın olmasına da, içinde de iddian olacak. Hayatın iddialı olacak, fiziğin ya da giydiklerin değil. Herkesin burun kıvırdığı iyi insan olma erdemine sahip olacaksın, şefkatli ve sonuna kadar seveceksin sevdiklerini kendini ne olursa olsun sevdiğin, sahip çıktığın gibi.

Bir güzel haber de, Babi’min yuvaya dönmesi.

Buralarda değil, Baltık denizi kıyılarındaydı ve o’nu çok özledim. O olmayınca o kadar canım sıkılıyor ki… Canım domates bile doya doya yemek istemiyor.

Varsa yoksa babim, onunla didişmelerim ve bol zeka yarıştıran, az buçuk gıcık kaptıran konuşmalarım.

Sonbahar da geldiğine göre, yağmur da bize kalmaya gelip, hiç gitmeyeceğine göre, ben daha ne isterim ki hayattan…

Yağmur diyorum, yağmur…

Daha kıymetlisi, hayatı daha iyi yansıtan başka bir şey var mı hayatta?

Yok, dediğinizi duyar gibiyim…