Bademçiçeği...

Ağaçlar ne güzel bembeyaz, hele bademler... Çiçekten dalları görünmüyor neredeyse. En narin ağaçlardan biri badem ağacı. Narin ama çok güçlü. İlk bahar müjdesini de narinliğine yaraşır bir güzellikle onun vermesi boşa değil sanki. Dallara su yürüdükçe insanın ruhuna da mutluluk yürüyor. Badem çiçekleri dona maruz kalır dökülürse insanın içi de bir hoş oluyor.

Badem ağacını insana benzetirim bazı zamanlar. Bahçelerin, tarlaların kenarına öylesine dikilir çoğu ağaç. Tutarsa tutar, tutmazsa tutmaz niyetiyle bakılır genelde. Bazen insan da hayatın kıyısında yaşıyormuş hissine kapılır. Sanki o da bu dünyaya öylesine gelmiş gibi görür kendini. Badem ağacının karşısına çıkan yağmurun bazen can suyu bazen de sel suyu olduğu gibi hayatın türlü halleri gelir başına. Rüzgarlar badem ağacını bazen hafifçe okşar bazen de fırtına olur kırar dalını kolunu. Hayat da bazen böyledir insana.

Havaya, suya, toprağa düşen cemreleri ilk badem ağacı duyar, çiçeklenmeye hazırlanır. Bir sevgilinin gülüşü, bir bebeğin kokusu, bir annenin çorbası da ruhuna cemre olur düşer insanın.

Hayat güzeldir, hoyrattır yeri gelir, zalimdir arada. Bademağacı narinliğinden alır gücünü korkmaz çiçeğe durmaktan. Baharı getirecektir. Mini mini çiçekleri görenin içi aydınlanır. ''Bahar geldi'' der bademçiçeklerini gören.

Badem ağacı insana umut açar aslında. Belki de badem ağacına korkutucu don tehlikelerine rağmen çiçek açma cesaretini veren de budur.

Kimbilir...