Bağlanmayacaksın..

Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.
“O olmazsa yaşayamam” demeyeceksin.
Demeyeceksin işte.
Yaşarsın çünkü.
Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın.
Ve zaten genellikle o daha az sever seni, senin o’nu sevdiğinden.
Çok sevmezsen, çok acımazsın.
Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.
Çalıştığın binayı, masanı, telefonunu, kartvizitini…
Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.
Senin değillermiş gibi davranacaksın.
Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın.
Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.
Çok eşyan olmayacak mesela evinde.
Paldır küldür yürüyebileceksin.
İlle de bir şeyleri sahipleneceksen,
Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
Gökyüzünü sahipleneceksin,
Güneşi, ayı, yıldızları…
Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak.
“O benim” diyeceksin.
Mutlaka sana ait olmasını istiyorsan bir şeylerin…
Mesela gökkuşağı senin olacak.
İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın.
Mesela turuncuya, ya da pembeye…
Ya da cennete ait olacaksın.
Çok sahiplenmeden,
Çok ait olmadan yaşayacaksın.
Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi
Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat.
İlişik yaşayacaksın, ucundan tutarak…

Can Yücel

Kanımızda var bu bağlanmak denen şey...

Bazen istemesekte bağlanırız, birilerine, bir şeylere.. Ve bence de illede bir şeye bağlanmak istiyorsak, anlamlı ve kabul edilebilir, bizi incitmeyek bir şeylere bağlanmalıyız.. İnsanlar ne kadar da çok incitirler bizi değil mi? En güzel günümüzün bile mahvolması için birinin tek kelimesi yeter bazen.. Oysa biz onlara koşulsuz bağlanmışızdır, onları yaşamımızın bir parçası haline getirmişizdir.. Bunu nasıl yaparlar..

Şöyle bir gökyüzüne bakıpta o sınırsızlığı ve koşulsuz olarak sizi çevreleyip, koruyan o güzellikleri keşfetseniz.. İşte o zaman size anlamlı gelecek olan şey; koşulsuz olarak sizin yanınızda ve sizin için var olan her şey olacaktır.. Bağlanmamız gereken şeyler de aslında koşulsuz olarak yanımızda olan her şeydir.. Ben gökyüzüne bakıp hafiflerken, yağmurların altında sırılsıklam olurken, bembeyaz karlarda yürürken, baharda açan o güzel çiçekleri koparıp koklarken, sonbahar yapraklarını ayaklarımın altına sererken, özellikle ben bunu isterken, onlar bana asla, hayır bunu yapma diyor mu hiç? Ya da benden karşılık bekliyorlar mı hiç? Ben bahara bağlandım son günlerde mesela, onu bekliyorum.. Biliyorum o benim için gelecek ve bana yeniden mutlulukla gülümseyip, çiçekler verecek en güzelinden.. Yeşillikler gözlerimi kamaştıracak ve ben dilediğim kadar bu güzellikleri yaşayacağım.. Nasılsa gitse bile bana söz verdiği zamanda tekrar yanımda oluyor, beklemeye değmez mi?

Bağlanalım ama bağlandığımız şey bize hayat versin, acı ve hüzün değil.. Eğer bunları düşünmeden hareket ederseniz, işte o zaman acı çekersiniz..

İçtenlikle bağlandığımız sevdiğimiz bile, bu bağlılığımızın kıymetini bilmez çoğunlukla.. Biz bağlılığımızın acısıyla kalakalırken o, çoktan gitmiş olur..

Eğer gerçekten bağlanmaya değer birini bulursanız, ne mutlu size; ama bulamasanız, her şeyi kabullenip bağlanmak yerine, durun hayat muhakkak bu birini karşımıza çıkarır. İşte o zamana kadar siz de baharları, kışları bekleyin; çünkü onlar gelip bağlılığınızın hakkını verecektir.. Hem de sonuna kadar..