Bahçedeki papatyalar

Gün içinde hiç dışarı çıkamayan bu yaşlı kadın, dışarıdaki ölümsüz yaşamdan bir haberdi. Günlerden, aylardan habersizdi. Olaylarla, insanlarla, hava atmosferleriyle hiç işi olmazdı. Sadece kulaktan dolma bilgilerle haberdar oluyordu.

Onun haline üzülüyordum. Ya ben o durumda olsaydım, ne yapabilirdim? Bir gün ziyaretine gittim. Bahçemizden topladığım taze papatyalarla, onun dünyasının durağanlığını harekete geçirecektim. Mis kokulu güzellikleri ellerinin arasına sıkıştırdım. Çok heyecanlandı ve mutlu oldu. İçini döküyordu yaşlı kadın. Bu başıma gelenlerden sonra ailemden hiç kimse bana çiçek almadı. Duygularım yitmiş, insanlara küsmüştüm. Ne hoş ki sen bana en güzel mutluluğu verdin. Son aylarda iyice usanmıştım hayattan. Bugün buraya gelip, benim halimi hatırımı sorman çok hoşuma gitti.

Ellerinden tutup, onun kalkmasına yardımcı oldum. Yanında kalan akrabası ona iyi kötü bakıyordu. Biraz terlemişti. Koluna girdim. Minik adımlarla balkona yaklaştık. Güneşin güzelliği, gözlerimizi kamaştırıyordu. O da, ben de çok mutlu olmuştuk. Yalnızlığını paylaşmak büyük bir sevabın servetiydi. Büyük bir duanın da kabulüydü bence. Muhabbet kuşları bile bizi kıskandı. Sesleri duyan Handan Hanım hiç görmediği, bilmediği renkli dünyadan, zaman kısa olsa da zevk almıştı. Yine geleceğim ziyaretine diyerek, kokusuna doyamadığı papatyalardan getirmemi de rica ettikten sonra yanından ayrıldım.