Mlliyet Milliyet Blog Milliyet Blog
 
Facebook Connect
Blog Kategorileri
 

11 Ağustos '13

 
Kategori
Güncel
 

Bakan Kılıç ne kadar haklı?

Bakan Kılıç ne kadar haklı?
 

Gençlik ve Spor Bakanı Suat Kılıç (Samsun 1972)


AKP'nin en genç bakanı 1972 doğumlu Gençlik ve Spor Bakanı Suat Kılıç, bugün bir gazetede yayınlanan röportajında Gezi Parkı eylemleri üzerinden, 'Futbol taraftarı arasına siyasi nifak sokanlar, bedelini öder. Kanunda bedeli neyse. Stadyumlar siyaset yeri değil' uyarısında bulunmuş.

Çoğumuz gibi siyasete düşkün yurttaşımızdan Suat Duymaz onun bu sözü karşısında dayanamamış, sanal ortamda:

'İnsanlar demokratik protesto haklarını her yerde, her zaman, her zemin içinde şiddet olmadan yaparlar. Ne siz ne de başka bir güç engel olamaz'(08/11/2013 13:30) yorumunda bulunmuş haklı olarak.

Bence Bakan Kılıç’ın ‘siyasi nifak sokanlar, bedelini öder’ çıkışı oldukça tartışmalı bir gündem yaratacak. Yürürlükteki yasalarda böyle bir suç tanımı ve ilgili yaptırımları olmasa gerek. Ayrıca düşünceme göre ne İnsan Hakları ne de Demokrasi 'aba altından sopa göstermek' demek değildir.

Kör topal demokrasi ile nereye kadar gidilebilir?

Biliyoruz ki Osmanlı’dan bugüne bu gibi nice kısıtlamalar ve sansürler ile yana yakıla geldik.

Düşünceye karşı düşünce ile karşılık verememek gibi bir açmazdan dolayı orta yolda buluşulamadı.

Sorunlarımızı ne meydanlarda ne meclislerde ne kahvelerde ne parklarda ne de basında gerektiği gibi konuşamadık, yazamadık. Kapalı toplumun içe dönük kişileri olarak belirgin yapılanmalarından dolayı Sultan 2. Abdülhamid ile Mustafa Kemal Atatürk'ten başka ne lider çıkartabildik ne gerekli sermaye birikimi ne yeniliklerin keşfi ne de kendi buluşumuz olan bazı teknolojiler yaratabildik. Bazı alanlarda vasatın üstünde bir montajcı, bazı alanlarda başarılı tüccar, yine bazı alanlarda kimi başarıları yakalayan müteahhitler olabildik ancak. Ne yazık ki eğitimde, sanayileşmede, madenlerin işletilmesinde ve hukuk yaratabilmek konularında döküldük.

Batı'nın yarı sömürgesi Hasta Adam Osmanlı'daki ağır aksak Meşrutiyet denemelerinden sonra eriştiğimiz Cumhuriyet düzeni içerisindeki kör topal demokrasi uygulamaları ile Batı'nın kıskacında bir açık pazar olarak kendi kendimizi yiyerek ya askeri ya da siyasi darbelere teslim olduk gidiyoruz bir meçhule. Bu süreçler boyunca sağlıklı bir hukuk düzeni tutturulabildiğini söylemek ise çok zor. Bu konuda eğer bir mihenk taşı olarak görülebiliyor ise İç Hukuk adını verdiğimiz TBMM kaynaklı hukuk kuralları ile ulaşılan bazı yargı kararlarının AİHM nezdinde ne gibi yaptırımlara uğradığını anlayabilmek için olan bitenleri görmek yeter bence.

Oysa toplumun her katında bulunan eleştirmek ve eleştirilmek siyasetin içinde de var olan bir gerçek.

Yoksa Bakan Kılıç ya da kendisi gibi düşünen bazı siyasetçiler eleştirilmek yerine sürekli olarak alkışlanmak mı istiyor?

Biliniyor ki her kişi gibi siyasetçilerin de sevenleri olduğu gibi sevmeyenleri de olur.
Kimi sevgisini, muhabbetini gösterir kimi ise tepkisini ve nefretini.

Bunu önlemek ne mümkün?

Yeter ki atalarımızın vurguladığı, ‘ifratla tefrit’ bakımından bazı aşırılıklara saplanılmasın, ölçü kaçırılmasın.

Yeter ki kişiler düşüncelerini, hiç kimsenin kafasını gözünü yarmadan özgür bir biçimde dile getirebilsin.

Onların bu eylemlerini ortaya koyabilmeleri için ‘devlet’ denilen güçlü örgütlenme gerekli her türlü tedbiri almak zorundadır.

Aşağıda açıklamaya çalışacağım gibi h u k u k buna, ‘devletin pozitif yükümlülüğü’ diyor.

Eğer bir devlet yurttaşlarına, özgürce eleştirmek ve tepki koymak haklarını tanıyamıyor ise o toplumdan ya da toplum kesimlerinden çekeceği vardır, demektir.

Siyaset yapmak herkesin hakkıdır

Soruna açıklık getirmek bakımından Türkiye’de de uygulanması gereken hukuk kurallarına rağmen gerektiği gibi uygulanamayan bazı davalar kapsamında AİHM'de yargılanan bazı davalardan sekizi için verilmiş olan kararları ilginize sunmak istiyorum:

Varan Bir:

Milletvekilleri daha fazla ifade özgürlüğüne sahiptir.

Hükümet daha fazla eleştirilebilir.

Devletin mevcut düzeni sorgulanabilir.

(Castels / İspanya Davası 23 Nisan 1992), Aksoy / Türkiye Davası 10 Ekim 2000).

Varan İki:

Politikacılar daha fazla eleştirilebilir.

(Lingens / Avusturya Davası 8 Temmuz 1986, Oberschlick / Avusturya Davası 23 Mayıs 1991).

Varan Üç:

Yargı mensupları da eleştirilebilir.

(De Haes ve Gijsels / Belçika Davası 24 Şubat 1997, Perna / İtalya Davası 25 Temmuz 2001).

Varan Dört:

Politik konularda ifade özgürlüğü daha geniştir.

(Sürek ve Özdemir / Türkiye Davası 8 Temmuz 1999).

Varan Beş:

Kin ve nefret arttırmaya yönelik beyanlar yasaklanabilir.

(Sürek / Türkiye Davası 8 Temmuz 1999).

Varan Altı:

Beyanın nasıl bir topluma yapıldığı önemlidir.

(Gerger / Türkiye Davası 8 Temmuz 1999).

Varan Yedi:

İfadenin nasıl açıklandığı önemlidir.

(Karataş / Türkiye Davası 8 Temmuz 1999).

Varan Sekiz:

İfade özgürlüğünü sağlamak konusunda devletin pozitif yükümlülüğü bulunmaktadır.

(Özgür Gündem / Türkiye Davası 16 Mart 2000).

Yukarıdaki kararlarından bir kaçının ayrıntısında görüldüğü gibi AİHM; söz konusu davaları, bir bakıma 'kılı kırk yararcasına' yeniden görüşerek Türkiye’deki İç Hukuk uygulamalarınca verilen kararları reddederek, Türkiye'nin de 18 Mayıs 1954 günü onayladığı Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi (04 Kasım 1950) bağlamında Batı Hukuku kararlarını ortaya koymuştur.

Eleştirelim, tartışalım, bağırıp çağıralım yeter ki terör olmasın

Evde, işte, yolda olduğu gibi siyasette de herkesi mutlu etmek zor.

Bu yüzden kişiler eleştirilere açık olmalı, karşısındakilerle konuşarak çözüm yolları aramalıdır.

Her tartışmanın, her siyasi çekişmenin sonunda bir ‘çatışma’ öngörmek ilkelliktir.
O gibi ‘çatışma’ durumlarında güvenlik güçleri gereğini yapar.

Olası bir çatışma durumundan önce kişiler eleştirmek ve düşüncelerini açıklamak hakkını istediği yerde dillendirebilir.

Yeter ki o sözlerde kimseye küfür olmasın, hakaret olmasın.

Biliniyor ki TBMM’de onaylanarak uygulamaya konulan bazı yasalardaki açmazlardan dolayı Türkiye yıllardan beri AİHM nezdinde ‘mahkûm’ edilmektedir.
Bakan Kılıç’ın yukarıdaki açıklamasında yer alan, ‘Futbol taraftarı arasına siyasi nifak sokanlar, bedelini öder’ sözü yalnızca ‘futbol’ alanında çıkabilecek ‘siyasi nifak sokmak’ deyimi, sporun diğer alanlarındaki söylemlere karışılmayacakmış gibi bir anlam da taşıyor.

Doğrudur, her kişi yapmış olduğu eylem ve sözlerden dolayı, ‘Kanunda bedeli neyse’ karşılığını görür. Ancak avukatlık ve gazetecilik de yapmış olan Bakan Kılıç’ın, ‘Stadyumlar siyaset yeri değil' açıklaması ise Türkiye’de nerelerin siyasete açık nerelerin siyasete kapalı olduğu gibi bir tartışmayı da doğuracağı için bu konudaki yasal boşluk nedeni ile sanırım yeni yasama yılında TBMM’de Yeni Spor Yasası adlı bir yasa tasarısı tartışması başlayacaktır.

Bence kişilerin siyaset yapma özgürlüğü kutsal mekânlar dışında hiçbir yer sınırlaması olmadan uygulanmalıdır.

Yeter ki o kişiler kimi ayrılıkçılar ile terör yandaşları gibi SİLAHA ÖVGÜ, GÜVENLİK GÜÇLERİNE SALDIRMAK, CAN ve MAL GÜVENLİĞİNİ ORTADAN KALDIRMAK, TERÖR ÖRGÜTÜ PROPAGANDASI ile ÜLKENİN BÜTÜNLÜĞÜNÜ BÖLMEK gibi iğrenç eğilimler taşımasın!

Eğer kişiler herhangi bir konuda tek tek ya da topluca tepki göstermeseler iktidarlar uygulamalarının nasıl sınayabilecekler?

Bazı yönleri ile siyaset bir etki tepki alışverişi ile orta yolu bulmak ve toplumda uzlaşma sağlayarak ilerlemek olduğuna göre Bakan Kılıç’ın yukarıdaki sözleri özellikle spor taraftarları arasında olduğu kadar hukuk alanında da yeni tartışmalara yol açacaktır.

Ne olur nerede olur ise olsun yeri geldiğinde siyaset konuşalım.

Yeri geldiğinde tek tek ya da topluca siyaseti da sorunlarımızı da tartışalım.

Siyaseti de ticareti de şeffaflaştırmak ve çatışmaları en az indirebilmek için bağırıp çağıralım.

Yeter ki ‘arkadan adam öldürmek’ demek olan; telsizli, uzaktan kumandalı, silahlı, bombalı, dürbünlü o iğrenç terör olmasın.

 
Toplam blog
: 570
: 1034
Kayıt tarihi
: 14.09.08
 
 

1974'te H.Ü. Sosyoloji ve İdare Bölümü'nü yüksek lisans tezi ile bitirdim. 1976 yılında yapımcı y..