Bakışlarımın yeşilinde meşk eder Aşk

Bakışlarımın yeşilinde gülümser gözlerim, gözlerinin elalarına.

Bilmem neden bir bebek ağlar buğulu gülüşlerinde.

Vuslatı beklerken hicranı yaşar hasret pençe pençe yırtar gecenin siyahını. Belki de bu yüzdendir belli belirsiz gülüşlerinin ardına saklanman.

Saklanmak…

Bu kadar kolay olsaydı saklanmak; bazen ne kadar istese de saklayamaz ki insan duygularını. Ele veriverir sükûtu onu.

Sükût…

Sessizliklerinin ardında feryat figan eden nice ruhlar çırpınmakta sükûnetin karanlık dehlizlerinde. Uzaklarda, çok uzaklarda bilmem kaç âşık ölmeden ölmekte özlemin eşiğinde.

Ve kaç âşık uçurumlardan aşağılara düşmekte.

Ya ben; ben ne haldeyim, bilemezsin.

Yüreğimde Nuh tufanı, gönlümde benzeri olmayan devası bir kasırga.

Gökyüzü çıkarıp atmış üzerinden maviyi ve siyahı; çırılçıplak, savunmasız aşk yarası misali derin.

Ve geceyi güne taşımaya hazırlanan tan vakti bir de örtmeye kalkmaz mı yüreğimin hasretini.

Ah!Ah!

Bu tan vakti değil mi aşkı renkten renge boyayan ve sonunda alacada karar kılıp aşkın zorluğunu yüzüme tüm gerçekliğiyle haykırırken dembedem imkânsızı alnıma kazıyan.

Alınyazım, gönül sızım her ne olursa olsun bakışlarımın yeşilinde meşk eder aşkın; her şeyi unut da bir bunu hatırla yeter bana.

04.03.2015