Bakışmak

Bakışıyoruz…

Her gün, her gece, her saat, her dakika, hatta ve hatta her saniye…

Uzun, uzun sükût ederek…

Susup sadece bakışıyoruz…

Sanki asırlardır birbirimizi tanıyormuşçasına…

Ya da birbirimiz hiç tanımıyoruz da tanımaya çalışıyormuşçasına…

Bakışıyoruz işte bir çift göz…

O, kurulmuş da tahtına (makamına), bana yüksekten bakıyor…

Bense bir makam sahibi dahi olamadan ona alçaktan bakıyorum…

Onun bana yükseklerden bakıp da mağrur olduğunu sanmayın sakın…

Onun yüksekten bakmasının tek sebebi…

Gagasıyla toplayıp getirdiği ince dallarla yuvasını yüksek bir yere kurmasından başka bir şey değil ki…

O, bize misafir oldu…

Bizse herkes gibi dünyaya…

Dünya bizleri ağırladı küçük bir hane içinde…

Bizse, bu küçük hane içinde onu…

Bakışıyoruz işte bir çift göz…

O, kurulmuş da tahtına (makamına), bana yüksekten bakıyor…

Bense bir makam sahibi dahi olamadan ona alçaktan bakıyorum…

Benim alçaktan bakmak zorunda kalıp da aciz olduğumu sanmayın sakın…

Benim alçaktan bakmamın tek sebebi…

Böyle bir dönemde yavrularını dünyaya getirirken belki de onun hiç kimseye güvenmeyip tahtını (makamını) yükseklere kurmasından başka bir şey değil ki…

Tıpkı bir zamanlar annesinin onu dünyaya getirirken yaptığı gibi…

Bu yolda çekilmesi gereken sancılardan başkası değildi bütün bunlar…

Tıpkı annelerimizin bizleri dünyaya getirirken çektiği derin sancılar gibi…

Bakışıyoruz…

Her gün, her gece, her saat, her dakika, hatta ve hatta her saniye…

Uzun, uzun sükût ederek…

Susup sadece bakışıyoruz…

Sanki asırlardır birbirimize hasret duyuyormuşçasına…

Ya da hiç böyle bir hasret yokken aramızdaki bu duvarı yıkıp en derin hislere giriftar oluyormuşçasına…

Bakışıyoruz işte bir çift göz…

O, kurulmuş da tahtına (makamına), bana yüksekten bakıyor…

Bense bir makam sahibi dahi olamadan ona alçaktan bakıyorum…

Bir gün…

Bir anda…

Hiç hesapta dahi yokken…

Bir güvercin, çıkıp da geldi…

Bu kadar hane içinde, hanemize konuverdi…

Nurlandırdı kalplerimizi…

Misafir oldu gönül hanemize, ilham olup da kalemimize…

İyi ki geldi de kondu bu yere…

Ve de iyi ki bakışıyoruz…

O, bizi üzmeyecek kadar ürkek…

Bizse, onu incitmeyecek kadar merhametli…

Bakışıyoruz işte bir çift göz…

Uzun, uzun sükût ederek…

Sükûtu kendi sesinde dinleyerek…

O, sessiz ve aciz…

Bense, düşünceli…

Bakışıyoruz…

Her gün, her gece, her saat, her dakika, hatta ve hatta her saniye…

Hem uyanıkken hem de uykudayken…

Hem gözlerimizle hem de kalplerimizle…

Uzun, uzun sükût ederek sadece bakışıyoruz…