Baktım ki Kendimle Başbaşa Kalmışım

   Şu zamana kadar tek söylediğim şey ‘yine yalnız kaldım’ olmuştu. Yalnız dolaşmak. Tek başına alışveriş yapmak. Yalnız kahve içmek…

   Alışkanlık olmuş. Evden çıkmadan önce arkadaşlarla buluşma planları yapmak. Aynı mekanlara gitmek. Tek başına kaldığım da, mutluluğu bir bireyle yaşamak ya da telefona sarılmak yerine mutluluğu yerinde yaşamayı öğrendim. Mesela, evdeysem mutfakta vakit geçiriyorum. (yemek konusunda pek usta değilimdir.) Bulaşıkları makineye diziyorum. Çamaşırları asıyorum. Ütü yaparken yemeğin altı yanıyor falan. Klasik, evde yapmam gereken ne varsa onu yapıyorum. Yoksa film izliyorum, müzik açıyorum. Yorgunsam kapatıyorum perdeleri uyuyorum. İlham geldiyse yazıyorum. Enerjim yüksek ise üretiyorum. Evet, üretiyorum tıpkı Derya BAYKAL gibi üretiyorum.

   Yok, evde değil de dışarıda isem; takıyorum kulaklığımı parkta yürüyüş yapıyor, dinlenmek için çay içiyor ve kurabiyeleri tek başıma yiyorum.

   Bunlar tek başıma kaldığım da, yapamadığım, basite aldığım, yadırgadığım hatta üşendiğim durumlardı. Şimdiyse, ‘Ne kadar güzelmiş insanın kendine zaman ayırması’ diyorum. Sokakta ne kadar çok insan tanırsak, ne kadar çok etrafımızı gözlemlesek o kadar iyi şeyler keşfedileceğini düşünüyorum.

   Tabi haftanın her günü tek başına yalnız kalmak değil derdim. Sorumluluklarım da var. Bir işim var. Buna göre zamanımı planlıyorum notlar alıyorum ve bunların yanı sıra kendim olma halimi de benimsiyorum. Çünkü onunla yeniden bir hayat kurabilirim.

   Sizde atın kendinizi sokağa.  Zaman ayırın değer verin ve dinleyin kendinizi.