Bambu ağacı ve insan

Önce ağacın tohumu ekilir, sulanır ve gübrelenir.

Birinci yıl tohumda herhangi bir değişiklik olmaz.

Tohum yeniden sulanıp gübrelenir.

Bambu ağacı ikinci yılda da toprağın dışına filiz vermez.

Üçüncü ve dördüncü yıllarda her yıl yapılan işlem tekrar edilerek bambu tohumu sulanır ve gübrelenir.

Fakat tohum bu yılda da filiz vermez.

Çinliler büyük bir sabırla besinci yılda da bambuya su ve gübre vermeye devam ederler.

Ve nihayet besinci yılın sonlarına doğru bambu yeşermeye baslar ve altı hafta gibi kısa bir sürede yaklaşık 27 metre boyuna ulaşır.

Akla gelen ilk soru sudur:

Çin bambu ağacı 27 metre boyuna altı haftada mı yoksa beş yılda mı ulaşmıştır?

Bu sorunun cevabi hic şüphesiz ki beş yıldır.

Büyük bir sabırla ve ısrarla tohum beş yıl süresince sulanıp gübrelenmeseydi ağacın büyümesinden, hatta var olmasından söz edebilir miydik?
Bir insanın hayatı da bundan ibaret değil midir? İnsan bir yolcudur çocukluktan genliğe, gençlikten ihtiyarlığa, ihtiyarlıktan kabre. Bu zaman zarfında insanlar yaşadıkları hayattan bazı acı veya tatlı bir tecrübe elde ederler. Sabrı gerektirir. Bir bambu ağacının yetişmesi için 5 yıl yeterli olabilir ama bir insan için bu hiç de yeterli olmaz. Her geçen gün bir şeyler katar. Cümlemi güzel bir sözle bitirmek isterim “Sabır; yüzünü ekşitmeden acıyı yudumlamaktır”.