Bana bir "yavrum" demen için nelerimi vermezdim....

AMA, BİLİYORUM, ŞİMDİ SEN DÖNÜLMEYEN YERDESİN...

Hayat arkadaşım, can yoldaşım ve sevgili eşim çok küçük yaşta annesini kaybetmiş...Bu nedenle "anne sevgisi" nedir, nasıldır hiç bilmemiş; babaannesini "anne" diye bilmiş, onu "anne" diye sevmiş...

Hiç anlayamamış anneye duyulan yürekten sevgiyi...Hiç tatmamış bu tatlı duyguyu...

"Annem !" diye hiç seslenememiş annesine...Annesinin "yavrum !" diyen sesi hiç çınlamamış kulaklarında...

Bir annenin, "yavrum !" diyen sesinin yürekten nasıl geldiğini, ancak kendi çocuklarına  "yavrum !" dediği zaman anlamış...

Anneye duyulan sevginin yüceliğini de, ancak kendi çocuklarının ona ""anne !", "anneciğim !" dedikleri zaman öğrenmiş, hissetmiş...

Hayal meyal hatırlıyor, beyaz tülbentli bir kadının kucağında yattığını; başında, yüzünde dolaşan pamuk yumuşaklığında bir eli...Saçının okşandığını kuruyor düşlerinde...İçi titriyor, gözleri doluyor...

Annesiyle ilgili kurduğu düşler, doyurmuyor onun anne sevgisi açlığını...

Bu yüzden de, anne sevgisinin en yoğun yaşandığı "anneler günü", onun için bir yanı eksik olarak buruk geçiyor...

Çocuklarının ona "anneciğim" dediklerinde, kendisinin hiç duymadığı "yavrum" sözcüğünü öyle bir vurguyla söylüyor ki, ses sanki ağzından değil de kaynağı yüreğinde olan bir nehrin çıkardığı ses gibi  çıkıyor...

Ona bir sürpriz yaptım ve bu "anneler günü"nde onun ağzından annesine bir sesleniş yaptım...

SEVGİLİ ANNECİĞİM, CANIM CİĞERİM BENİM

OKŞAYINCA SAÇIMI TİTRİYORDU HER YERİM

BİR "YAVRUM" DEMEN İÇİN NELERİMİ VERMEZDİM

BİLİYORUM, ŞİMDİ SEN "DÖNÜLMEYEN" YERDESİN

Bu dörtlüğümü, denebilirse şiirimi, eşim gibi annesini küçükken kaybetmiş, anne sevgisini doya doya yaşayamamış, onun sıcaklığını yüreğinde hissedememiş olanlara ithaf ediyorum....

Bu bloğu yayına vermeden önce eşime okudum...Yine gözleri doldu, ağlamaklı oldu...Gözlerinden akan iki damla yaş ise, bu kez yanaklarından aşağıya değil de, sanki benim yüreğime aktı, acıttı

cdenizkent