Bana Bir Masal Anlat...

Bana bir masal anlat, ama her şey mükemmel olmasın masalında. İnanılabilir olsun bir parça; inanılabilir olsun ki daha çabuk kanayım. Uyumayayım mesela sen anlatırken, anlattıkça uyanayım… Oradaki aşkı öyle bir sun ki mesela bana, ben, masal bitiminde, ihtimal verebileyim anlattığına benzer bir şey yaşayabileceğime. Çekinmeden anlat masalını, gözümün içine baka baka… Öyle şeffaf olsun ki, ben altında başka bir şey aramayayım mesela.

Bana bir başarı öyküsü anlat ama “çok istemiş ve başarmış”lı cümleler olmasın içinde. Çok zeki olmasın mesela adam ya da tüm taşlar ona göre oynamasın. Öyle bir çiz ki bana, o başarıyı kıskanmayayım ben, özeneyim… Gözümü kapatınca tepedeki resmi görmeyeyim mesela sadece, o yolda kaybettiklerini de sun bana. Öyle bir anlat ki ben seçeyim başarmak için kaybedeceklerimi göze almayı…

Bana bir hayat anlat mesela ama benimkinden çok da farklı olmasın. Ben, dinlerken bitmeyen paraların, eskimeyen zamanların zedesi olmayayım. Usul usul kandır beni, bana çaktırmadan, inandır beni anlattıklarına. Grafik hep çıkmasın mesela, zaman zaman da düşsün. İşlerin hep yolunda gittiği yaşamları anlatma bana; benimkine benzesin, çoğu zaman sarpa sarsın mesela…

Bana bir yalan anlat; öyle güzel ve öyle sıradan olsun ki gerçek sanayım… Beni hep, hatasız hikâyelerle uyutma. Acı bana; ya senin anlattıklarına inanabilen bir bünyem varsa ve ben gerçekten öyle bir dünya var sanırsam? İşte o sebeptendir yalvarmam sana; ne olur beni gerçeğe yakın sebeplerle kandır…

Durma, bana bir şeyler anlat! Ama öyle gerçeğe yakın olsunlar ki anlamayayım ben kandırdığını…