Bana bir masal atlat baba

Çocukluğumuzda anlatılan masalları hiç unutmadım ben.

 Okuduklarımı da.

 Külkedisi

Pinokyo

Pamuk prenses

Kırmızı başlıklı kız

Rapunzel

Alâeddin’in sihirli lambası

Polyanna…

Yumuşacık, duygusal, sevimli… Önce eziyetler çekilirdi ama sonları hep mutlu biterdi, sonra da mucizeler gerçekleşirdi.

Zamanımızda ‘’aşk’’burunları pinokyonunkinden daha uzun burunluların dilinde eskidi.

Polyanna’nın yüzündeki gülücük maskesi riyakârlığından değildi karşısındakileri üzmemek içindi ve bardağın dolu tarafını görürdü hep

Şimdi yargısız infazlar ve bardağın yarısı hep boş.

Çok şeyler öğrenmiştik onlardan Henüz kötülük tohumları ekilmemiş yüreklerimiz hep güzel taraflarını gördü onların.

Mutlulukları mutluluğumuz, hüzünleri hüzünlerimiz oldu.

Gerçek hayatta yaşamadıklarımız yaşayamadıklarımızdı onlar.

Mutluluk dediğimiz duyguların ilk merhabalarıydı  bizim için.

Şimdi ki çocuklara masal anlatmak neredeyse imkânsız. O her şeye inanan çocuk grubu çoktan tarihe karıştı herhalde. Şimdi her şeyi sorgulayan, eleştiren ve hatta beğenmeyen bir kuşak geldi.

Yani onlardan birine oturup Pamuk Prenses ve yedi cüceleri anlatsanız beş altı yaşında ki ufaklıklar sizi bizim eskiden yaptığımız gibi hayran hayran dinlemek yerine soru yağmuruna tutuyor ‘’neden hepsi cüce yoksa akraba evliliği mi? Diyebilecek durumdalar. Haydi, cevap verin bakalım. Ben benzeri olayları çok yaşadım şimdi ne zaman bir çocuğa masal anlatmayı düşünsem hangi sorularla karşılaşacağım acaba diye düşünürüm.

Oysa bizim masallarımız vardı

Duygulu, kuş tüyü gibi masallar

Ondan mı acaba hala masallara inanıyoruz

Ondan mı acaba hep güzel sonlar bekliyoruz

Ondan mı acaba

İyiliğin, güzelliğin ve doğruluğun, kardeşliğin, barışın gün gelip de kazanacağına olan inancımız.