Bana enerji vermeyen hiç bir şeyle birlikte olmak istemiyorum artık...

İşte yoğun geçen bir dönemin sonunda nihayet kendime ayırabilecek bir zaman aralığı bulabildim. Uzun zamandır blog arkadaşlarımın okuma fırsatı bulamadığım yazılarını okuyabilmek amacıyla blog sayfalarına şöyle hızlı bir dalış yapayım dedim. İlk gözüme çarpan, okuduktan sonra beni bir anda düşüncelere daldıran Yılmaz Güney’in bir yazısıydı. Şöyle anlatıyordu beni düşündüren duygularını Yılmaz Güney yazısında;

...hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili,
biz kendimizden başka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz, acısını acımız yaptık çünkü.
Dünyanın öbür ucunda hiç tanımadığımız bir insanın göz yaşı bile içimizi parçaladı.
Kedilere ağladık, kuşların yasını tuttuk...
Yüreğimizin zayıflığı , kimi zaman hayat karşısında bizi zayıf yaptı.
Aslında ne güzel şeydir insanın insana yanması sevgili...
Ne güzeldir bilmediğin birinin derdine üzülebilmek ve çare aramak.
Ben bütün hayatımda hep üzüldüm, hep yandım. Yaşamak ne güzeldir be sevgili...
Sevinerek, severek, sevilerek, düşünerek...
Ve o vazgeçilmez sancılarını duyarak hayatın...

Bir an televizyonda Ugur Dündar’ın "Yoksa Rüya mı" programını izlerken gözyaşlarına hakim olamayan ve boğazında düğümlenen hıçkırıklarına zor hakim olan beni düşündüm. Büyük bir doğal afet sonrası televizyonda yayınlanan, o yürek burkan görüntüleri, gazetelere basılan ve içlerinden dayanılmaz acılar fışkıran resimleri görmemek için haberleri sadece radyodan dinleyen beni....... Benim, hem benim, hem de hiç tanımadığım insanların o vazgeçilmez sancılarını, acılarını duyarak yaşadığımı düşündüm. Düşündüm ama, açıkcası fena oldum. Ben Yılmaz Güney gibi hem tanımadığım bu insanlara üzülecek hem de içindeki bütün bu acılara rağmen yaşamak güzeldir diyebilecek kadar güçlü, dirayetli olamadım maalesef henüz bu hayatta. Onların hayatı benim hayatım olup çıkıyor o anda, onların acısı benim acım olup, gelip oturuyor yüreğimin tam ortasına. Daha sonra, o kadar kolay kendimi çekip çıkartamıyorum ki ben tekrar onların dışına, dönemiyorum ki hemen kendi hayatıma.

Can Dündar’ın “Baktığınız Yere Dikkat Edin” adlı yazısı bu yüzden çok daha yakın geliyor bana. Şöyle anlatıyor Can Dündar o bana daha çok yakın gelen duygularını yazısında,

Sabah sol gözümde bir ağrı ve biraz kanla uyandım.
Öğleden sonra soluğu doktorda aldım.
Dünya tatlısı bir doktor. İlk bakışta çözdü derdimi." Direnç kaybına bağlı iltihaplanma..."
"Sorun gözünde değil aslında..." dedi doktorum. ".... baktığın yerde .....
Hep karanlığa bakmaktan feri sönmüş gözlerinin.
Yılgın düşmüşsün. Yorgunluk mikrobu, seni gözünden vurmuş".
Bu teşhisin ardından öyle bir reçete yazdı ki, dostlar başına:
"Pozitif düşüneceksin. Hayata sımsıkı sarılacaksın.
İşinden kafanı kaldırıp sevdiklerinle vakit geçireceksin.
Kendine yeni heyecanlar yarat. Sev ki hücrelerin yenilensin.
Sana enerji vermeyecek hiç kimseyle de birlikte olma..."

Benim bu haberleri görmek ve okumak istememem, yok farzetmek değil ki dünyada var olan bütün bu acıları. Defalarca okumak ve defalarca görmek, defalarca benim canımı yakmaktan başka hiç bir işe yaramıyor, eğer sadece onları seyretmekten başka bir şey yapamıyorsam. Onlar için bir şey yapacak gücüm varsa, defalarca okumadan, defalarca seyretmeden de yapabiliyor olmalayım ben bunları. Bu yüzden bu haberleri okumuyorum ben, bu haberleri seyretmiyorum televizyonda karşıma çıktıklarında, atlıyorum canım çok yanmadan hemen başka bir kanala.

Ben kendi adıma hayatımın kalan kısmında, mutlu olmak , mutlu yaşamak, çevreme de biraz olsun bu mutluluğu bulaştırmak için çabalıyorum artık. Dünyada gittikçe daha çok karşımıza çıkan bu karanlık tablolara bakıp, zorlaşan hayat koşullarında zaten bulmakta zorlandığım o azıcık enerjimi de kaptırmak istemiyorum aslında.

Bana enerji vermeyecek hiç bir şey, bana enerji vermeyecek hiç kimseyle beraber olmak istemiyorum ben bundan sonra.

Vadesinin ne zaman dolacağını bilemediğim yaşamımın, kalan bakiye kısmında pozitif düşünmek, pozitif yaşamak istiyorum artık. Ben onların acılarına çare üretmeksizin bakarak, bu acıları onlarla birlikte sırtlanmak yerine, içimdeki mutluluğu, huzuru, gücüm yettiğince herkesle paylaşmak herkesle birlikte mutlu olmak istiyorum artık.

10 Mart 2007
Haşim Arıkan

http://hasimce.blogspot.com