Bardağın ''son'' damlasındayım.

En son damla...

Bedenimin yüreğimin dayandığı son noktadayım galiba.

Dur demek geliyor içimden, tutmak istiyorum son damlayı olmuyor.

Bazende bırak diyor yüreğim gittiği tükendiği yere kadar gitsin. Belki de böylesi daha güzel, ama bir bilsem sonunda huzuru bulabileceğimi.

Ya son damlanın esiri olucağım yada huzur bulacağım.

Ne çok soru var halbuki bilinmezliğin kanatlarında. Herşeye boyun eğip susmak mı? Ya da yeter diye son noktayı koymak mı? Bitip tükenmişliğin son damlasında.

Zaman zaman ne kadar mücadele etsen de anlam veremezsin çevrende yaşanan yalanlara, yanlışlara, anlaşılmazlıklara.

Hep beklersin birgün son bulur diye ama gelmez sonlar. Sona gelen hep sen olursun, bardağın son damlası olursun hep. Volkan gibi patlamaya hazır.

Hayat denilen yol gözlerinde kaybolur bazen, yürümek istersin ya yollar izin vermez ya da yürüme çaban kalmaz yolun sonuna. Sen hayata tutunmak istedikçe tutunacak dalın kalmaz. Tutunduğun dallar ise hep yanlış adres içinde...

Herşeyden, herkesten kaçıp gitmek istersin ama gücün tükenmiş, bitmiş bir yola girersin yaşanan acıların içinde.

Ne yaparsan yap kurtulamazsın yanlızlık treninden, çevrendeki kalabalık sahte gibi bakar yüzüne, seni anlayan kimseyi bulamazsın çevrenki binlerce kalabalığın içinde.

Herkes

Herkes el birliğiyle bardağın son damlasına taşır seni.

Ne kadar dirensende nafile, bardak son damlaya ulaştı bile.