Bari sen yapma anne

Gelen vuruyor, giden vuruyor yavruna… Kanatıyorlar yüreğini fark ederek ya da etmeyerek… Çiğneyip eziyorlar böcek gibi… Kırılır mı, üzülür mü düşünmüyorlar… Umursamıyorlar anne… Üzülsen ne olacak, kırılsan ne olacak, sinirlensen ne olacak diyorlar… Görmezden geliyorlar beni…

Biriktiriyorum hüzünlerimi… Kırgınlıklarımı yastık yaptım başımın altına… Onun için her gece canım çok yanıyor, uyuyamıyorum anne.

Karşıma dikilen tüm engellere karşı ayakta durmaya çalışıyorum … Tökezliyorum çoğu kez… Ama olsun… Çocuklar düşe kalka büyümez mi anne… Dizlerim yara bere içinde… Kanıyor durup durup…

Sen de kaybolmuşsun yaşam çarkında anne… Kaldırmıyorsun düştüğüm yerden… Sen de ayakta durmaya çalışıyorsun belli ki… Ama neden anne bir de sen dertlerimin üstüne dert ekliyorsun… Mutlu olmamı istemiyor musun yoksa… İçinde bulunduğum durumdan hoşnut muyum sence… Yoksa yaşamam gereken bunlar deyip de çabalıyor muyum… Görmüyorsun anne, bilmiyorsun…O kadar uzun zaman oldu ki oturup dertleşmeyeli…Sana söz söylemeye korkar oldum… Hep taarruzdasın… Ne desem suç… Nasıl davransam suç…Derdimi söylesem hiç hak etmediğim cümlelerle karşılıyorsun beni… Duymak istediklerim bunlar değil… Çok yoruldum anne… Bir başladın mı bitmek bilmiyor sitem dolu paragrafların… Neden bunca tavır… Şu ölümlü dünyada neden üzersin yavrunu… Yitip gidince mi gözyaşı dökeceksin… Yanacaksın yavrun için… Ben iyi değilim anne.

Beş kardeşi yakından tanıyorum artık… Canımı acıtmayacağını çok iyi biliyorum… Ne acılar varmış hayatta meğerse… Beş kardeş okşuyor onun yanında… Korkmuyorum artık beş kardeşin karşıma dikilmesinden… Şimdi başka başka korkularım var anne.

Eğer sen de kucak açmayacaksan bana ne yaparım ben… Kime giderim… Kime anlatırım…Kime güvenirim… Nefes alabilir miyim boğazımı sıkan dert zincirine her gün bir halka daha eklenirken.

Bir de sen üzme anne… Dövme cümlelerinle beni… Başıma başıma vurma kelimelerini… Yok etme beni… Anla artık benim de sorumluluklarım olduğunu… Serzenişte bulunma “gitmiyorsun gelmiyorsun” diye… Bazen her şey üst üste geliyor ve sen… Ne senaryolar yazıyorsun aklında… Bilmez misin madalyonun hep iki yüzü vardır… Sen bu kadar basit bir şeye gönül koyarken başımda ne dertler var boğuşmak zorunda kaldığım... Eğer susuyorsam, anlatmıyorsam üzmemek için seni… Ama üzülmeni engelleyemiyorum işte…

Ben yine yaramazlık yapıyorum değil mi anne… Hadi cezalandır beni için rahatlayacaksa… Dinleme anlatacaklarımı… Dinlesen de anlama… Hep beni suçla… Peki senin davranışların hep doğru mu… Anneler hata yapmaz mı hiç… Sus anne konuşma… Daha fazla incitmeyelim bir birimizi… Soğutma kendinden… Sevgin kalsın yüreğimde ne olur… Kucaklamana, saçlarımı okşamana nasıl ihtiyacım var bir bilsen…

Canını yakanların acısını benden çıkarma anne… Yılların acısını… Yapma anne… Dövme cümlelerinle beni… Başıma başıma vurma kelimelerini… Gücün bana yetmesinezip geçiyor … Benim günahım ne… Herkes bari sen yapma anne. El birliği ile yok etmeyin beni… Değil mi ki bu dünyaya getirdin beni, değil mi ki canından can kattın bana, sütünle besledin, büyüttün… Bedbaht etmek için miydi beni bunca emek… Bırakın yaşayayım anne…