Barış Akarsu' dan mektup var

" Sevgili Annem,

Daha yanından ayrılalı 3 gün olmasına rağmen hala senin sıcaklığını ve gözlerindeki nemi hissedebiliyorum. Sana üzülme desem de, acını bastıramadığını ve yüreğinin dağlandığını biliyorum. Çünkü çocuklarının ayrılışı en çok annelerin yüreğine kor ateşi düşürürmüş.

Canım annem, benim ölümüm dünyanın sonu değil aslında başlangıcıymış. Bunu şimdi daha iyi anlıyorum. Burada çok huzurluyum. Beni, BEYAZ NURLU genç bedenlerin yanına koydular. Hangisine ismini sorsam " mehmet" cevabını veriyor. Hepsi birbirinden güleryüzlü, birbirinden mutlu ve huzurlu anne. Bende onların arasında çok huzurlu ve mutluyum.

Sana birazda dünyadaki hayatımın sonlarından bahsedeyim annem;

Aslında her şey o yarışma ile başlamıştı biliyorsun. Bir anda ünlü ve şöhret olunca bisiklet binmekten vazgeçip hızlı ve lüks arabalara atlamıştım. Ama biliyorsun bunu ben istemiyordum. Çünkü ben kendi dünyamda mutluydum hayatımdan da şikayetçi değildim. Ama artık bana verilen bir senaryo vardı ve ona göre davranmalıydım. Çünkü bu medya denilen değirmen öyle buyurmuştu bana. 'seni meşhur edeceğiz ama sende bize para kazandıracaksın' Artık hayat bundan ibaretti anne.

Aslında kazadan sonra ben hemen ayrılmıştım aranızdan. Öyle parlak, öyle sakin ve huzurlu bir yere gelmiştim anne, buradan sizleri, insanları ve medyayı izlemeye başladım. Hemen toplandı insanlar ve benim yaşam savaşı verdiğimi söylediler, çünkü hemen ölseydim kim yapardı canlı yayınları, kim doldururdu günlerce hastane bahçelerini, nasıl yapabilirlerdi kutsal sağlık yerlerinin reklamını. Hem biliyormusun anne, hastaneye beni ziyarete gelen insanların bir çoğu kameralar nerdeyse oraya koşup ağlıyorlardı, beni mikrofonlara ballandıra ballandıra anlatanlardan birçoğunu ilk defa görüyordum biliyormusun anne. Ama nasılsa artık bunları doğrulama imkanım kalmadı.

Neyse anne... Artık ilahi huzura erdim. Aradan bir hafta geçti, görüyorum ki, hala benim için ağlayan bir sen varsın. O insanların bir çoğu zaten bodrum'a tatile gidiyordu, uğradılar, ağladılar, ünlü oldular ve gittiler anne.

Her şeyi anlıyorum, artık. Günlerdir ekranlar benimle gün geçiriyor, izlenme oranları ne kadar da artmış anne bu sayede ! inanamadım.

'Mehmet'lerin yanındayım demiştim ya annem. Onlar her şeyi anlayabiliyorlar da, bana sadece şunu soruyorlar

: ' Barış biz niye hemen unutuluyoruz, bizim ailemizle niye canlı yayınlar yapmıyorlar, bizim için niye anı defteri açmıyorlar, bizim niye günlerce gazetelerde yazımız çıkmıyor....!!!!! Sahi niye anne...'

Y.N.:Bu hayali mektup, hızla kazanılan şöhretin ve hızlı yaşamın bedelini ödeyen ( tıpkı ece gibi, tıpkı ata gibi, tıpkı trafiğe, uyuşturucuya kurban verdiğimiz genç insanlarımız) değerlerimizi eleştirmek için değil, Türkiye'mizdeki popüler kültürün yarattığı erezyonu ifade edebilmek için yazılmıştır. Bütün Mehmetlerimizle beraber hepsi nur içinde yatsın. Mekanları cennet olsun. Bu ayıp onların değil. Artık kiminse onlar alınsın...