Barışın çocukları

Bir gün barışa gözlerini açar mı dünyanın uyuyan tüm çocukları? Savaşların sonunu görürler mi ki ola! Anasız kalmayan, babasızlığın boynunu bükmediği tüm insanlığın evlatları, barış çubuğu içebilir mi hep birlikte?

Yeryüzünün neresinde olursa olsun, hangi kara parçasında, hangi denizin kenarında yaşarsa yaşasın; kanın ve gözyaşının akmadığı, mutlu topraklarında ülkelerinin, neşeyle koşabilir mi ufaklıklarımız, dünyanın aydınlık geleceğinin temsilcileri?

Aş, iş, ekmek derdine düşmemiş ailelerin, çocuğundan başka bir derdi kalmamış annelerin şefkatli kollarında, güvenle hazırlayabilir miyiz onları önlerindeki yıllara; din, dil, ırk, mezhep ayırmaksızın hem de?..

Her yörenin kendine has çiçeklerini, onları yetiştirenlerin gözbebeklerini güldürebilecek miyiz mutlulukla? Ölüm korkusu olmadan, yarın endişesi duymadan yeşerebilir mi yeni nesiller?

Yalnızca insan oldukları için en temel haklarının yaşamak olduğunu, kendilerini diledikleri gibi ifade edebilmelerinin asla engellenemeyeceğini idrak edebilir mi küçücük beyinler? Özsaygıları tam, dünyayı abad edecek yumurcaklar hediye edebilir miyiz geleceğe? Bu sence de mümkün mü, olabilir mi, ne dersin?

Gün de, gelecek de bizim, diyebilecek miyiz rahatlıkla? Güldürebilecek, yaşatabilecek miyiz dünyanın bütün çocuklarını? Adını, sanını, memleketini umursamadan, evlat bilecek miyiz, basabilecek miyiz bağrımıza topunu? Ve anlatabilecek, öğretebilecek miyiz, Hz. Adem'le Hz. Havva'dan dolayı, aslında tüm dünyanın kardeş olduğunu, herkesin çamurdan geldiğini, topraktan yaratıldığını?..

İnşallah anlatabiliriz neyin ne olduğunu şu koca alemde. Yoksa halimiz harap... Yok olan dünyanın mutsuz insanları olacaklar bu gidişle. Çocukluklarını yaşayamadan, kim olduklarını öğrenemeden... Sıradan bir canlı sanacaklar insanı... Eşref-i mahlukat olduklarından habersiz...

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.