Barışta gençler, yaşlıları, savaşta yaşlılar, gençleri gömerler…

Bu söz günümüzden 2500 yıl önce söylenmiş. Bazı kayıtlarda ise” Barışta, oğullar babaları, savaşta ise babalar oğulları gömerler” şeklinde yer alıyor.  Söyleyen kişinin Perslerle savaşmak istemeyen Lidya kralı Krezus’un söylediği belirtiliyor.  Tarihçi Heredot ise bu sözü aksettiren olarak biliniyor.

Bu söz ne şekilde söylenmiş olursa olsun, şu bir gerçek ki, 7 Haziran seçimlerinden sonra analar ve babalar çocuklarını gömüyorlar.  Genç fidanlar birer birer yaşamı terk ediyorlar.

Bugün yandaş bir gazete şöyle bir başlık atmış.

“75 PKK’lı öldürüldü. İntikamımızı aldık”

Ne yapalım yani? Sevinelim mi?

Dün 16, bugün 12 toplam, 28 bizden, dün 75, bugün 25, 100 onlardan.

100 e 28 galibiz. Bayram mı edelim şimdi?

PKK’dan ölenlerin de büyük bir bölümü terör örgütü tarafından kandırılmış, beyni yıkanmış,  kaçırılmış, tehdit edilmiş genç insanlar. Onların da anaları babaları var. Onları da anaları babaları gömecek.

Çözüm karşılıklı birbirlerini öldürmek mi?

Bütün bu olaylarda suç kimlerin?

Bir tarlaya gidiyorsunuz. Etrafınızı keneler sarıyor ve sizi ısırıp, ölmenize neden olacak. Siz keneleri teker teker öldürüyorsunuz. Fakat keneler bitiyor mu? Onların bulundukları yerleri ilaçlayıp, kökünü yok etmezseniz, onlar üremeye devam edecekler. Her fırsatta sizi öldürecekler.  Üstelik tarlayı aylardır boş bırakmışsınız.

Düzenli orduların, gerilla taktiğiyle, yani vur-kaç şeklinde savaşanlarla baş etmesi oldukça zordur. Bunların ne zaman nerede ortaya çıkacakları, iyi bir istihbarat olmadıkça bilinmez. Peki bu savaş nasıl duracak?

Ödünç oyları geri alacağınızı mı sanıyorsunuz? Alsanız bile sizin açılımınıza artık kim inanır? Ne yapmak istiyorsunuz? Ayrıca seçimlerin güven içinde yapılacağına inanıyor musunuz?

Ne yazık ki, gelecekte de  babalar oğullarını gömmeye devam edecek.