Başarı nedir?

Başarı, sahip olduğun yeteneklerle nereye kadar çıkabileceğinin ölçüsüdür.

Tıbbın birincil görevi insanın hayatını kurtarmak, onu hayatta tutmak ve sağlıklılığını devam ettirmek olarak sıralanabilir. Hayatta tuttuğunuz veya hayatını kurtardığınız çocuğun, bireyin, yaşam kalitesini normalleştirmek ve niteliğini arttırmak da tıbbın bütünleyicisi, olmazsa olmazı.

Rehabilitasyon “esenlendirme” ; kişiyi mümkün olabilecek en iyi fonksiyonel düzeye eriştirmek anlamını taşıyor. Bu uzun ve zahmetli süreç iğneyle kuyu kazmak kadar zor. Günün ve dünyanın saniyelerle değiştiği bir çağda, sabır ve sükunetle uğraşmak gönül işi. Profesyonellik gerektiren rehabilitasyona gönül vermeden, sadece bilimsel formüllerle hiçbir yere varamaz insan.

Hepimiz doğuyoruz, yaşıyoruz, ölüyoruz. 70 yıllık ortalama ömrümüzde hayata kattığımız anlam, geride bıraktıklarımız. Kendi mutluluğumuz iletişimde olduklarımızla bağlantılı. Yakınlarımız arasında bir engelli yoksa bile mutlak bir tanıdığımız vardır. Sokağa çıktığımızda karşılaştığımız engelliler olduğunu , bunların hayatının zorluğunu bir düşünün.

Bahsetmek istediğim bu zorluk değil elbet. Bu onlar için kaçınılmaz. Konuya üzülmek ve olduğu gibi kabul etmek işin kolayı. Zorla tutulan bir fırçayla resim yapmak, tekerlekli iskemleyle diş hekimliğini devam ettirmek, görmeyen gözlerle hayatı herkesten daha iyi görerek ölümsüz besteler yapmak, tek bacakla firikik golü atmak birer başarı öyküsü. Asıl zor olan yüzde 10 lara varan engellilerin topluma kazandırılıp genelin mutluluğunu ve mutsuzluğunu paylaşacak kadar içinde olması yaşamın. Acımadan ve acındırmadan kattık mı yaşama onları o zaman çözeriz sanırım bir çok şeyi.

İletişimde olduğumuz engellilerle paylaşımlarımızı arttırdıkça hem onlar mutlu olur hem bizler biraz daha insan oluruz. Onların yapabildiklerini geliştirmek ve desteklemek, eğitmek ve topluma katmak en insani davranış.

Görmek, işitmek, yürümek, konuşmak, koşmak. Yapabildiklerimizle, onların yapamadıkları. Bu liste o kadar sığ ve o kadar kısa ki. Yapamadıkları değil yapabildikleriyle ölçtük mü onları hiç? Zihinsel engelliyi ölçerken söylenen şey “raiç bedeller, soyut kavrama” gibi yeteneklerden oluşuyor. Günlük yaşam aktivitelerinin öğretilebilirliği ve en azından yardım edenin işini kolaylaştırabildiğini biliyorsak “rehabilitasyon”un önemini kavrarız sanırım.

Her şey onların mutluluğu için. Şunu unutmayalım ki onların mutluluğu bizim huzurumuz. Başarı onların sahip olduğu yetenekleri ve yapabileceklerini ortaya çıkarmak ve onların hayattan zevk almalarını sağlamaktır.