Başarısızlık

Şimdi bir düşün her şey çok rayında gidiyor. Kendini de mutlu sanıyorsun. Öyle ya paran var diye sosyal medyada bin takipçin var diye paylaşımların yüzün üstünde beğeni alıyor diye mükemmel bir sevgilin ve işin var diye gıpta ediliyorsun. Esasen sen öyle sanıyorsun. Seni bu duruma getiren zaten bu toplum. Az kişi takip ederse asosyal derler ya da az beğeni alırsan, işsizsen ya da pek haz edilmeyen biriyle ilişkin varsa ve paran da yoksa yavaştan sırtlarını dönmeye başlarlar. Hele ki paran mı yok geçmiş olsun. Herkes senden daha fakir. Ama her şey çok iyi ise herkes yanındadır. Çok klasik bir tablodur bu. Hatta Da Vinci'nin Son Akşam Yemeği tablosundan daha ünlüdür.

Hep başarılı olunmak istenillir. En iyisi olmalı, en güzeli. En, en, en.. Lakin hatalara tahammül yoktur. Küçük bir pürüzde dünyanın tüm yükünü taşıyormuş gibi hissedersin. Aslında hissettirilir. Bulutlara ulaşmak kolay değildir. İlk sıçrayışta ulaşamazsın. Bir iki üç defalarca denemek zorundasın. Hanginiz düşmeden kalkmayı öğrendiniz? Aranızda emeklemeden, yavaş yavaş koltuk kenarlarına tutunarak adımlar atmaya çalışmadan ve sonra yumuşak düşüşler yaşamadan yürümeyi öğrenebilen var mı? Yok. O an yumuşak bir düşüş yaşarsın ama çocuksundur çok canın yanmış gibi davranır çığlığı basar arkasından da ağlarsın. Lakin zamanla yürümeyi öğrenmen gerekiyorsa düşmenin önemli olmadığını görürsün. O çocuk aklınla bunu kavrarsın. Peki büyüyünce ne değişiyor. Her yolun girişin olduğu gibi bir de çıkışı vardır. Bunu anlamayı güçleştiren ne?

Sensin! Farkında değilsin ama sorun sensin. Kapa, kapa gözlerini. B..k gibi bir hayatın var. Mutlu da değilsin. Biraz düşün ve bir karar ver. Sisten sonra hava yavaş yavaş açmaya başladı ve deniz daha da mavi gözüküyor artık..