Başını alıp gitmek var...

İşyerimdeki masamdaki termometreye bakıyorum, gölgede yirmi dokuz derece. Açık pencereden kuş cıvıltılarına, uzaktan hırsızlama sızan belli belirsiz bir arabesk karışarak odama doluyor. Leylak, toz toprak, kızarmış patates ve deniz kokusu ılık ve nemli bir rüzgarın hafifmeşrep cilvesiyle aklımı çelmeye çalışıyor. Şiirler sarmaşık olup yüreğimi sarıyor.

Orhan Veli’nin bir şiiri dolanıyor serseri bir ıslık gibi dudağıma: “Beni bu güzel havalar mahvetti. Böyle havada istifa ettim, Evkaf’taki memuriyetimden. Tütüne böyle havada alıştım. Böyle havada aşık oldum. Eve ekmekle su götürmeyi böyle havada unuttum. Şiir yazma hastalığım hep böyle havalarda nüksetti. Beni bu güzel havalar mahvetti.”

“Tam da sigarayı bırakacak zamanı buldum!” diye kendime söyleniyorum. Ameliyat olduktan sonra günde üç dört taneye düşürdüğüm içim, kendimi bırakmış addediyorum. On yedi sene tam randımanlı çalışan akciğerim, ilk kez bu kadar oksijen depoluyor çünkü.

“Ah be Orhan Ağabey!” diye mırıldanıyorum, başımı yine ahşap pencereye çevirerek. Denize nazır bir ehli keyiflik biçiyorum kafamın tenha bir köşesinde gizlice. Lıkır lıkır, buz gibi bira manzaraya vurgu katar bu noktada. Sonra usulca peydahlanan tatlı bir rehavet. Gerisi ne ala!

Başını alıp gitmek var bu havalarda; bir Orhan Veli olup mahvolmak da var...







Foto: Hasan Tahsin Boz