Başkaları için üzülmemizin temelinde yatan nedenler nelerdir?

Bir baktım da ne çok şey varmış meğer. Yani boşuna değilmiş o vah vahlar, geçmiş olsunlar, birlikte ağlayıp teselli vermeler…

Sevdiğimiz için… Kendimiz dışındaki herkesi başkaları diye tanımlarsak başkaları sevdiğimiz insanlar olabilir; ailemiz, eşimiz, dostumuz, arkadaşımız, sevgilimiz ya da herhangi birileri. Sırf bu bağ ya da bağlar nedeniyle onların başına gelen olumsuzluklar dolaysıyla üzülürüz.

Yakınlık bağı… Annemiz, babamız, kardeşimiz, eş ve çocuklarımız, akrabalarımız… En fazla bunların başına gelen kötü şeylere üzülürüz.

Aynı millettensek… Kendi milletimize ya da hemşerimize daha fazla üzülürüz.

Savunmasızsa… Savunmasız kimselerin başlarına gelenlere yüreğim parçalanır.

Mazlum ve fakirse… Bu da bir çeşit savunmasızlık. Suçsuz günahsız zavallı insanlar.

İyi insansa… İyi insanların başlarına gelenler beni hep üzmüştür. Hak etmediklerini düşünürüm.

Faydalı işler yapmışsa… Atatürk’e bütün millet ağladı; çünkü ülkeye faydalı işler yapmıştı.

Gençse… İnsan gence daha fazla üzülüyor.

Güzelse… Çirkinse üzülmez misin? Güzele daha fazla üzülürüm(Ölmese belki sevgilim olurdu cinliği yüzünden belki)

Acıma duygusu… Merhametimiz yüzünden insanların başlarına gelenlere üzülürüz.

Eksiklerini bizden tamamlayacağını düşündüğümüz için… İnsani sebeplerin yanında şeytani nedenler de var elbet. Bencil düşünür, evi yanan birisi için “Şimdi zorda kaldı, ya benden para isterse” diyerek başına gelene üzülürüz.

Bize zarar vereceklerini düşündüğümüz için… Başkalarının başına gelen kötü şeyler bize yansıyabilir. Örneğin arkadaşınız biriyle kavga ediyor, belki sizin de onunla birlikte kavga etmeniz gerekir. Onun için “Nereden çıktı şimdi bu?” dersiniz.

Ondan artık eskisi kadar yararlanamayacağım düşüncesi… Yine şeytani. Kumarda bütün parasını kaybetmiş. Hâlbuki ne güzel sömürüyordum. Fakir kalması umurumda değil, para gitti para!

Bazen de tersine benzer nedenlerle seviniriz, o ayrı konu.